UYGURLARIN DOSTU PROF.DR. KASAPOĞLU’NDAN DUYGULANDIRAN BAYRAM MESAJİ

Ülkemizin ve Türk dünyasının önde gelen Türkoglarından  Uygur Türklerinin şiir,edebiyat,folklor ve halk bilimi  ve özellikle Doğu Türkistanlı önde gelen Düşünür,Şair ve edip Abdurrahim Ötkür ile ilgili çalışımaları ile öne çıkan  değerli  Uygurşinas  Alime Prof.Dr.Hülya Kasapoğlu ÇENGEL Doğu Türkistan Türklerinin şu çok sıkıntılı ,yüreklerinin dert,iistırapla dolduğu ve çaresizce çırpındığı   bir  ortamda  onlar için duygulandıran bir  Kurban Bayramı mesaji yayınlamıştır.   Ankara-Gazi Üniversitesi öğretim üyesi ve Türkiyat Araştırımaları Enstitü Müdürü  de olan Prof.Dr.Sayın Hülya Kasapoğlu ÇANGEL Bilgemize  bu duyarlılık ve vefakarlık örneği ile  içtenlik dolu bu kadirbilirliği için  kalbi teşekkürlerimizi sunuyoruz. Sayın Hocamızın sosyal medya’da paylaştığı bu  bizim için çok değerli  Kurban Eyid Tebrik mesajini izinleri ile aşağıda sunuyoruz.  (UYHAM)

                                                      İNSAN, HÜRRİYET VE ÜMİT…
(Kurban Eyidi/Bayramı münasiviti bilen Uygur qerindaşlirimge arnaymen… )

Yeryüzünde “insanca” yaşamak ve “insanlık” seviyesine ulaşmak, aslında beşerî bir olgunluktur; ancak buna izin vermeyenler, hâkimiyetindeki insanları “köle” olarak yaşamaya mahkûm edenler de yok değildir. Ömür boyu hürriyete susamış, onu tadamamış ne çok insan gelip geçti dünyadan…

Ötkür, Nevâî’ye nazire olarak yazdığı  ” Ömür Heqqide” ADLI  Muhammes’te  dünya fâni, hayat boş, insanlar ölümlü; ancak bâkî olan millettir, derken Uygur halkının ölümsüz olduğunu ve hür geleceğe bir gün mutlaka erişeceğini haykırmadı mı!
Keçer dunya, öter dunya, peqet helqla sürer devran,
Ömür menzilidin taptim nahayet şu heqiqetni…
…….
Hürce nefes aldığımız toprağımızda son yıllarda yaşananların ve vatansız kalan komşu toplulukların yaşadıklarının ardından zaman zaman düşünmüyor muyuz!: Özgürlüğü kaybetmek nasıl bir duygu!…

Goethe, “Aşkım için her şeyden vazgeçerim, fakat özgürlüğüm için aşkımdan da vazgeçerim” derken özgürlüğün sınır tanımadığını söylemiyor mu!

Bu bağlamda Anadolu’dan Türkistan’a yolculuğa çıkarsak; Çarlık ve Stalin Rusyası, Milliyetçi ve Komünist Çin Dönemi’nde dış dünyaya kapalı olmanın beraberinde getirdiği Cedidçilik fikriyle yetişen millî kültürüne bağlı, ufku geniş siyasî liderlerle birlikte düşünen ve yazan şahsiyetler de ortaya çıkmadı mı!: Çolpan, Tukay, Mirjakıp, Mağjan, A. Uygur, Nimşehit, L. Mutellip, Ötkür, Türkistan’ın âdetâ Mehmet Âkifleri değiller miydi!

Birbirlerini görmeden ve duymadan aynı rûhla yazmadılar mı! Türkistan, Anadolu’nun lirik ve ateşli mısralarına yine lirik tarzda, ancak dramatik ve sembolik bir üslûpla cevap vermedi mi! Türkistan şairlerinin mısralarında bahar, köklem, yaz, kış, zimistan, ay, kün, tan, seher, bulbul, gül … sözleri durmadan yankılanmadı mı!
Mehmet Akif’in Gitme Ey Yolcu adlı şiirindeki şu mısralara:
Tükürün milleti alçakça vuran darbelere!
Tükürün onlara alkış dağıtan kahpelere!
Tükürün Ehl-i Salîb’in o hayasız yüzüne!
Tükürün onların asla güvenilmez sözüne!
Ötkür’ün Tarim şiirinde şöyle cevap vermesi bir tesadüf müydü!…
Lanet senin üçün titremegen “satqin” vicdanğa!
Lanet senin üçün qayğurmağan “ruhsiz” insanğa!
Yine Âkif ve Türkistan şairlerinin bir çoğunun kaleminden aynı yıllarda damlayan Uyan, Oyğan, Oyan başlıklı ya da konulu şiirler, aynı rûhun mısralara yansıması değil miydi!..😊

Bununla birlikte hürriyet ve istiklâl için her kıvranışta “ümit” devreye girmiyor muydu! Abay atamızın dediği gibi, dünyada kötülük görmeyen mi var; ümidi kesmek, güçsüzlüğe işarettir. Her şeyin bir sonu vardır ve elbette kötülüğün de… Çetin bir kışı, bol yeşilli bir yaz mevsimi izlemiyor mu? Abay felsefesi, Türkistan şairlerinde hayat bulmadı mı!

Ötkür, meşhur rubâîsinde:
Ümit perqlendürer bizni şeytandin,
Ümitsiz, şeytan imiş bînesip candin,
Meñgülük zulmette qalmas bu veten,
Ümitni üzmigin sen subhi tañdin…

Doğru, bize ümit etmek yakışır. Vatan, ebediyen karanlıkta kalacak değil ya!

Sabah uyanırken düşüneceğimiz ilk şey “ümit” olmalı…
Ümit üzmeymiz...

 ”  Koynundiki altun kümüşlik tağlirindin aylinay,
Köksündiki lexte lexte kan dağlirindin aylinay…”