ÇİN’İN İŞGALİNDEKİ UYGUR BÖLGESİNDE ORWEL’İN 1984 DİSTOPYASINA TANIKLIK ETMEK

Kodak,   Çin’in işgalindeki Uygur bölgesinde daha önce çektiği  bu görüntülerini  platformundan sildiğine tanık olduk.  Fakat biz bu fotoğrafları  yeniden basıyor ve yayınlıyoruz.

Çin’in Doğu Türkistan’da yaşayan Müslüman azınlıklara günden güne artan baskı,zulüm ve soykırım uygulamalarının konuşulduğu ve gündeme getirildiği bu süreçte Uygur bölgesindeki bu fotoğrafları çeken Kodak Fotoğraçisi ile de bir söyleşi gerçekleştirdik.

Bu ayın başlarında, Patrick Wack, Kodak’ın Instagram hesabı – 841.000 takipçi ve sayım – yakında çıkacak kitabından on fotoğrafa yer vermeye karar verdiğinde, herhangi bir fotoğrafçının hayalini kuracağı bir destek aldı. Adı “Toz” ve Uygur uygarlığının beşiği olan Sincan bölgesinin son yarım yılda Çin Komünist Partisi’nin elinde geçirdiği dönüşümü anlatıyor.

Ardından, Kodak fotoğrafları paylaştıktan birkaç gün sonra şirket onları sildi . 

Sadece onları silmedi. Wack’in unutulmaz resimlerini kurumsal logosuyla ve kısmen şu ifadeyle değiştirdi: “Kodak’ın Instagram sayfası, film ortamını tanıtmak için bir platform sağlayarak yaratıcılığı etkinleştirmeyi amaçlıyor. Siyasi yorumlar için bir platform olması amaçlanmamıştır.” Gönderinin yol açmış olabileceği herhangi bir yanlış anlama veya hakaret için özür dilemeye devam etti.

Instagram Çin’de yasaklandı, bu nedenle Kodak bir Çin sosyal medya platformu olan WeChat’e ek bir açıklama yaptı. Bu daha acıklıydı:

Kodak, uzun süredir Çin hükümetiyle iyi bir ilişki sürdürüyor ve çeşitli devlet daireleriyle yakın işbirliği içinde. Çin hükümetine ve Çin yasalarına saygı duymaya devam edeceğiz.

Kendimizi kontrol altında tutacağız ve bunu ihtiyat ihtiyacına örnek alarak düzelteceğiz. 

Çin Komünist Partisi yetkililerini yatıştırmak için diğer Batılı markalar – Apple, Airbnb, NBA , Marriott , Dior ve Valentino, bunlardan sadece birkaçı – benzer özürler yayınladı. 

Kodak’ın Instagram sahtekarlığı, 2018’de Instagram hesabına Dalai Lama’dan bir alıntı içeren bir #MondayMotivation reklamı yayınlayan Mercedes-Benz’inkine çok benziyor: “Durumlara her açıdan bakın ve daha açık olacaksınız. ” Hat, Pekin’de bir kargaşaya yol açtı ve Alman otomobil üreticisi çabucak özür diledi .

Wack’in görüntüleri ÇKP’yi çok daha fazla tehdit ediyor. Fotoğrafçı, ülkenin kuzeybatı bölgesindeki Sincan’daki durumu “Orwellvari bir distopya” olarak adlandırıyor. O bilirdi. 2016’dan 2019’a kadar altı kez oraya seyahat etti ve eyaleti kendi sözleriyle “bir açık hava hapishanesi” haline geldiğini belgeledi.

Bugünkü bültenimizde Patrick Wack’in heyecan verici görüntülerini yeniden basmaktan gurur duyuyoruz. Onunla, uzunluk ve netlik için düzenlenmiş bir konuşma eşlik ediyor. Kitabını buradan ön sipariş verebilirsiniz . 

Suzy Weiss: Fransa’da doğdunuz. Çin’i fotoğraflamaya sizi çeken ne oldu?

Patrick Wack: Çin’e ilk olarak 2006’da gittim. Berlin’de çalışıyordum ama Şanghay hızla gelişiyordu ve orada hobi fotoğrafçısı olmaktan profesyonelliğe geçen bir arkadaşım vardı. Ayrıca, uzak bir yere gidip bunu belgelemek gibi romantik bir fikrim vardı. Bir fırsat karışımı vardı ve nereye gidileceği konusunda akıllı olmaya çalışıyordu.

“Out West” projenizin, Çin’in Batı bölgesinin gelişiminin Batı Amerika’nın fethine kıyasla nasıl olduğunu göstermek için daha çok sanatsal, görsel bir alıştırma olarak başladığını söylediniz. Ancak Sincan’da neler olduğunu gördüğünüzde bu hedef Uygurlara kaydı. Projeyi yeniden düşünmenize neden olan ne gördünüz, duydunuz ya da deneyimlediniz? 

Out West 2017’yi bitirdiğinde, işimin bittiğini sanıyordum. Ama sonra, 2018’de toplama kamplarıyla ilgili haberler çıktı. Orijinal projeyi güncellemem gerektiğini hissettim ve geri dönüp belgelemek için iyi durumda olduğumu biliyordum. Bunun benim de sorumluluğum olduğunu hissettim, çünkü Çin’de gazeteci değil, daimi çalışma vizem vardı. Artı, Mandarin konuşabiliyorum ve on yıldır bu ülkede yaşıyordum.

Azınlıkların baskısının ve ekonomik ayrımcılığın ne kadarını yakalayabileceğimi görmek istedim. Örneğin, Xinjiang’daki en büyük endüstri, gaz ve inşaat gibi hidrokarbonlardır. Orada çalışan tek bir Uygur insanı görmedim. Hepsi Han Çinlileriydi. Pamuk tarlalarında çalışırken gördüğünüz tek kişi Uygurlardı. Onlar ikinci sınıf vatandaştır. Ve çok fazla zenginlik üreten bir bölgedeler – ama onlar için değil.

Bu yüzden ikinci projem olan “The Night is Thick” için daha sağduyulu olmam gerekiyordu. Filmi kullanamadım çünkü her zaman çok fazla kontrol noktası vardı. Çantalarımı tararlardı ve röntgen filmi mahvederdi. Ve gözetlendiğimi biliyordum. Sadece bir dijital kameram ve bir lensim vardı.

Çalışmanızı “bölgenin görsel bir anlatımı ve Orwellvari bir distopyaya ani düşüşüne tanıklık” olarak tanımlıyorsunuz. Bu iniş hakkında daha fazla bilgi edinmek istiyorum. 2016’da Sincan’a yaptığınız ilk gezi ile 2019’daki en son seyahatiniz arasında gördüğünüz en önemli değişikliklerden bazıları nelerdi?

İki büyük fark vardı. İlki, polisin sahada artmasıydı. 2016 yılında, yüksek oranda denetlenen bir bölgeydi. 2019 yılına kadar polisle dolu bir açık hava hapishanesi haline gelmişti. Memurların hepsi Uygurlu ve sizi sürekli kontrol ediyorlar. Tıpkı bir havaalanından geçtiğinizde olduğu gibi, ancak bir çarşı veya süpermarket gibi herhangi bir halka açık yere girdiğinizde olduğu gibi, vücut taraması ve güvenlikten geçmeniz gerekir.

Bir de göremediğiniz gözetleme var. Telefonların içeriğini kontrol eden cihazlar ve her şeyi kaydeden uygulamalar var. Ve kameralar kesinlikle her yerdeler.

İkinci büyük değişiklik manzarada oldu. Kadınlar artık peçelerini takmıyorlardı. Ortadoğulu veya Müslüman olan herhangi bir sembol kaldırılmıştı. Camiler kapatıldı veya yıkıldı. Artık sokaklarda ezan sesini duymuyordunuz.

2016 yılında özellikle Uygur halkının beşiği olan bölgenin güneyindeki kasabalarda camiler dolduruldu.

2019 yılında camiye namaz kılmak için giden tek bir kişi görmedim. Bazı camiler açıktı, ancak yalnızca turistik yerler olarak. Bölgedeki demografide de bir boşluk gördüm. Sokaklarda yirmilerinde, otuzlarında ve kırklarında daha az erkek vardı. Benim izlenimim kamplarda oldukları yönündeydi ama kesin olarak bilmek zor. Hissettiğim buydu. Her yerde gerginlik ve ağırlık vardı. Acımasız bir şey.

Bütün bu izlemenin amacı ne? Çinli yetkililer neden bu kadar korkuyor?

Hükümet, bölgeyi daha güvenli hale getirmek ve laikleştirmek için olduğunu söylüyor. Son yirmi yılda pek çok olay olduğu doğru ve bölgenin daha güvenli olması gerekiyor, ancak asıl mesele halihazırda sürmekte olan bir şeyi hızlandırmak: bu dini azınlıkları Çinlilere dönüştürmek. Bu zorunlu asimilasyon politikası Müslümanların ötesine geçerek Hıristiyanlara da yayılıyor.

Uygur topluluğunun “zayıflayan nabzı” hakkında yazıyorsunuz. Son beş yılda oldukça acımasız muameleyi tanımladınız. 

ÇKP uyumsuzluğun sesini duymaya dayanamaz. Bu yüzden Hong Kong’u daha da sıkı tutuyorlar. Hong Kong’un Çin toplumunda başarılı bir demokrasiye sahip olduğu fikrine katlanamıyorlar. Tayvan’ın başarılı bir ülke olduğu veya hala demokratik kalırken COVID ile daha iyi savaştığı fikrine dayanamıyorlar.

Xi Jinping, tek resmi din olan Komünizm’e veya ÇKP’nin saltanatına gölge düşüren hiçbir şeyi kaldıramaz. Amaç herkesi yeni Çin için piyadeye dönüştürmektir. ÇKP’ye ve Xi Jinping’e boyun eğdirmek için. Yaratmaya çalıştıkları toplumun önünde hiçbir şeyin durmasını istemiyorlar.

Amerika Birleşik Devletleri’ne göç eden bir Uygur şairinin yakın tarihli bir Atlantik makalesi , Kuran ve seccade gibi dini eşyaların yetkililere teslim edildiğini belirtiyor. Yazar, bazı Uygurların kitaplarını hükümetin onları yok edeceğini bilerek nasıl sakladıklarını anlattı, ancak hükümetin kaçak malları tespit edebilecek yeni bir teknolojisi olduğuna dair bir söylenti yayıldığında, gece gizlice kutsal eşyalarını atmak için dışarı çıktılar. rögarlardan aşağı veya sokağa. Oradayken böyle bir şeye şahit oldunuz mu? İslam’ın bu hava atışını tarif edin. Amaç, Çin’deki Müslüman deneyiminin herhangi bir hatırasını silmek mi?

İnsanların kitaplarını attığını görmedim ama Çinli yetkililerin insanların evlerine gönderildiğini ve onları gözetlemek ve dini ya da geleneksel bir yaşam sürdüklerini gösterebilecek her şeyi rapor etmek için gönderildiğini biliyorum. İster Kuran’ı olsun, ister oruçlu olsunlar, ister içki içmeye istekli değiller. Bunlardan herhangi biri sizi bir kampa gönderebilir. Yurt dışından gelen bir arama veya telefonunuzda WhatsApp olması da kamplara gönderilmenizi sağlayabilir.

Şu anda açık olan camiler sadece eski camilerdir. İnsanların gerçekten kullanacağı normal olanlar kapatılıyor ya da yok ediliyor ve otoparklara dönüştürülüyor.

Mezarlıkların yeni yerleşim alanlarına dönüştürülmek üzere yıkıldığını gördüm. Uygur olmanın ne demek olduğunu silmeye çalışıyorlar.

The New York Times’a, kısmen, yetkililerin başka hiçbir şeyi fotoğraflamanıza izin vermediği için manzara fotoğrafçılığıyla sınırlı olduğunuzu söylediniz. Yani, neredeyse Çin makamları tarafından belirlenen dar parametreler içinde sizinle birlikte gerçekleşen bir oyun var. O süreçte bana yol gösterebilir misin? 

Gazeteci vizeniz varsa havaalanında sizi bekleyenler var. Her yerde takip ediliyorsunuz ve insanlar lensinizi bloke edecek. Şimdi fotoğrafçıların biraz daha fazla alana sahip olduğunu duyuyorum ama tabii ki her yerde gözetleme var. 2016’da gittiğimde takip edildiğimi düşünmüyordum ama 2019’da otelin lobisinde beni bekleyen adamlar vardı ve beni ister arabayla ister yürüyerek her yere takip ederlerdi. . İyi, yerel adamlardı. Bazen onlarla sigara içerdim ve bana polis şefinin orada olmam konusunda gergin olduğunu söylerlerdi.

O gezi sırasında oradaki insanların ve atmosferin daha fazla portresini çekmeye çalıştım. Zor çünkü kimseyle konuşamıyorum çünkü onları tehlikeye atmak istemiyorum. Çektiğim insanların tüm portreleri bir veya iki dakika içinde gerçekleşti. Geri kalanlar az önce çektiğim samimi görüntülerdi.

Gözaltı kamplarında tutulduğu tahmin edilen bir milyon Uygur var. Bunu başaranların hikayeleri tüyler ürpertici. Gözaltı merkezlerinin ve içlerinde neler olup bittiğinin yerel hayal gücünde ne kadar büyük bir rol oynadığını bize söyleyebilir misiniz? 

Sadece dolaylı olarak neler olduğunu biliyorum. görmedim. Brice Pedroletti’nin kitabımdaki metinlerden biri, topluluk içindeki insanların kod dilini kullandığını söylüyor. “Amcam okula gönderildi” derler, yani yeniden eğitim kampındadır. Sadece kendinizi değil, başkalarını da tehlikeye atma korkusu var. Bu tam bir kabus .

Han Çinlilerinin Uygurlar hakkında sahip olduğu genel izlenim nedir ve bu izlenimi nereden alıyorlar? Çin devleti Uygurlar hakkındaki popüler düşünceyi şekillendirmek için propaganda mı kullanıyor? 

Komşularım ya da bir restorandaki biri gibi Çinlilere Sincan’da bir proje yaptığımı söylediğimde, dikkatli olmam gerektiğini, güvenli olmadığını ya da eşyalarımın çalınacağını söylerlerdi. Çin ruhunda, Sincan sanki çok farklı insanlarla çok uzak bir yer.

Fransa’da birisine Cezayir’e gideceğinizi söyleseniz de aynı söylemi duyabilirsiniz. Bazı önyargılar var ama kimse “Ah, onlar terörist” demez. Yine de Tibet’teki gibi manzaraları ve dağları görmek istiyorlar. Bu aşk-nefret fikri ve bunun için bir romantizm var.

Bence pek çok Çinli, Sincan’da neler olup bittiği hakkında hiçbir fikri yok. İngilizce bilmeyen ve sadece Çin medyasını okuyan sıradan insanlar, kampların eğitim merkezleri olduğunu ve hükümetin geri kalmış insanlara modernliği getirdiğini, böylece herkesin bir arabasının olduğu bu büyük, modern toplumun Çin rüyasına entegre olabilmelerini düşünüyor. düz.

Ayrıca hükümetten insanları oraya yemek yemeleri ve kızların geleneksel dans yapmalarını veya çölde deveye binmelerini izlemeleri için bir baskı var. İnsanların bunun istikrarlı ve güvenli olduğunu düşünmelerini istiyorlar.

Xinjiang’ın folklorla ilgili bu pastoral versiyonunu görmek için gelen otobüsler dolusu Han Çinli turist var. Tema parklarına veya etno-parklara gidiyorlar ve on kilometre ötede Uygurların kültürünü yok etmeye ve beyinlerini yıkamaya çalıştıkları kamplarınız var. Xinjiang’ın bu Potemkin Köyü versiyonunun iki gerçekliği ile gerçekte olan biteni sapkın buldum.

Resimlerinizi indirirken Kodak’ta bana yol gösterin. Bir gün, oradalar. Sonraki, değiller. Kodak’tan biri size önceden haber verdi mi? Özür dilediler mi? 

Kitabımı tanıtmaya çalışırken bazı insanlara e-posta gönderiyor ve bazı fotoğraf Facebook gruplarında paylaşımlar yapıyordum. Kodak’ın sosyal medya yöneticisi gönderilerimden birini gördü ve e-posta göndermeye başladık. Gönderiyi Instagram’da yaptı ve biraz mesajlaştık ve ona teşekkür ettim. Bir veya iki gün sonra, yorumlarda biraz sıcaklık olduğu için tekrar ulaştım. Güldük ve işimi sevdiğini ve sorun olmadığını söyledi.

Ertesi gün gönderi silindi ve ertesi gün o açıklamayı yaptılar. Anlaşılan üst yönetim korktukları için bu kararı almış. O zamandan beri sosyal medyadaki adamla konuşmadım.

Çin’i fotoğraflamayı düşündüğümde, 20. yüzyılın en ikonik görüntülerinden biri aklıma geliyor: Tank Adam fotoğrafı. Kendinizi, Tiananmen protestolarıyla başlayan modern Çin’in politik fotoğrafçılığının varisi olarak görüp görmediğinizi merak ediyorum.

sanmıyorum. Bu soruyu kendime hiç sormadım. Projem yol boyunca giderek daha politik hale geldi. Projeye başladığımda siyasi bir hal alacağını bilmiyordum. Bu siyasi bir mesele haline geldi ve içinde bulunduğum konum nedeniyle geri dönmem gerektiğini hissettim ve bu bağlamda iş siyasi hale geldi.

Kitabımda birkaç gazeteci ve akademisyenin yazıları var ama hiçbiri aktivistlerden değil. Bununla ilgili politik bir kitap yapmak için aktivist olmanıza gerek yok. Gerçekleri açıklamak yeterlidir. Gerçeği söylemen yeterli. Bu politik bir nesne çünkü Çin ile olan her şey politik. Örneğin, ÇKP’nin Hong Kong’daki Tek Ülke İki Sistem politikasına uyması gerektiğini söyleyerek, politik bir şey söylüyorsunuz. Ama bu sadece gerçek.

Kodak’ta olanlar açısından, bunun insanlar için duygusal bir şeye dokunduğunu düşünüyorum çünkü Kodak ürünleri 20. yüzyıldaki tüm değişiklikleri belgelemek için kullanıldı. İnsanlar Nike veya H&M ile ilgili bu sorunu duyduklarında, bunların daha ucuzsa, atölye emeğini kullanacak olan büyük kapitalist çokuluslu şirketler olduğu zaten küresel ruhun bir parçası. Kodak ile biraz yenilikçi bir iş. Film hakkında bir yutturmaca var, ama bu bir niş pazar. İnsanların onlardan böyle bir şey beklediğini sanmıyorum.

Çin’in etrafında, ‘Biliyorsunuz, bu kötü, ama biz Amerika, Batı’nın kendi sorunlarımız var ve gerçekten taş atacak durumda değiliz’ diyen bir düşünce çizgisi var. Buna ne diyorsun? 

Avrupa emperyalizminin korkunç olduğunun hepimiz farkındayız. Yerli Amerikalıların veya Avusturya’daki soykırım korkunç. Ama mevcut bir soykırımı, ‘Bu insanlar bizden önce yaptı’ diyerek haklı çıkaramazsınız. Temelde Instagram’daki yorumlarda bana atılan şey bu: beyaz bir üstünlükçü ya da sömürgeci ya da bir CIA ajanıyım. Bu mecazları yeniden kullanıyorlar ve ‘Bizi rahat bırakmalısın’ demek için geçmiş hataların aynasını tutuyorlar. Ama bu nasıl bir mantık?

Sırada ne var? Bölgeye geri dönmeyi deneyecek misiniz?

Tahminim şu ki, olanlarla birlikte Çin’e veda edebilirim. Son dört yıldır Sincan’la ilgili fotoğraflarım çıkıyor ve bunlardan biri ne zaman büyük bir yayında yayınlansa, ‘İşte bu kadar’ diye düşünüyorum. Hala [vizemi] yenileyebileceklerinden umutluyum. Şimdi Rusya’da gazeteci vizesi için başvuruyorum, umarım bu iş beni batırmaz. Kız arkadaşım Moskova’da bir Rus fotoğrafçı – ayrıca Rusya bir belgesel fotoğrafçısı için bir cennet.

Rusya-Çin sınırında bir proje yapmak istiyorum. Bugünlerde yeni bir Soğuk Savaş, dünyanın kutuplaşması ve Rusya-Çin dinamiği hakkında çok konuşuyoruz. Bence sınır, muhtemelen bunların çoğunun kristalleşeceği yer.

Okuyucuların ‘Toz’ kitabınızdan ne çıkaracağını umuyorsunuz? 

Yani, kimse kitapçık satın almıyor. 1.000 ilk baskıyı yapmayı planlıyorduk ve 1.200 yapabiliriz. Bu yüzden kitleleri Sincan hakkında bilgilendireceğimi sanmıyorum. Ama benim hırsım Sincan’ı gün ışığına çıkarmaktı. Beş yılda her şeyin nasıl değiştiğini göstermek için.

Çin, bu kadar çok ürünün üretildiği bir ülkedir. Tüm dünyanın ticari ve diplomatik ilişkilerinin olduğu bir ülke. Ve bir halkı ve kültürünü yeniden tasarlamaya ve yok etmeye çalışıyorlar. Umarım bu nasıl bir rejimdir, bu duruma ışık tutacağım. Sincan’da tarihin tekerrür ettiğini görüyoruz. Ve mimarı Xi Jinping’in kendisi. Asıl kötülük doğrudan ondan geliyor. Hayatının amacı Çin’i Tayvan’la yeniden birleştirmek ama Hong Kong’da olanlardan ve oradaki tutulmayan vaatlerden sonra bu nasıl olacak?

Uygurlara da özerklik sözü verildi. Özerk bir bölge olması gerekiyor. Ama diğerleri gibi tutulmayan bir sözdür. Bu insanlar sadece kendi vatanlarında haklarına saygı gösterilmesini, kaybolmamalarını, iyi bir iş sahibi olmayı ve dillerini korumayı talep ediyorlar.

Başka düşüncelerin var mı? 

Gelecek yıl Olimpiyatlar Pekin’de yapılsa kendimi çok kötü hissederim. Holokost ile paralellikler kurmakta tereddüt ediyorum ama Olimpiyatlarla birlikte 1936 Berlin Olimpiyatları ile paralellik kurabiliriz. Bence bir tavır alınacaksa şimdi olmalı.

Bu parçanın Weiss adında başka bir kadın tarafından yazıldığını fark etmiş olabilirsiniz. Suzy Weiss, The New York Post’un uzun metrajlı film bölümünün siperlerinden Common Sense’e katıldı. Aynı zamanda benim küçük kız kardeşim ve hemen hemen her yönden benden daha iyi. Burada ondan daha fazlasını bekleyin.

Kaynak :  https://bariweiss.substack.com/p/bearing-witness-to-chinas-orwellian?r=ghn&utm_campaign=post&utm_medium=