ÇİN NAZİ KAMPI ÖĞRETMENİ KALBİNUR: KAMPTAKİ HAYAT DEHŞET VERİCİ VE KORKUNÇTU !

Kalbinur Sıddık,Uygur bölgesinde doğup büyüyen bir öğretmen. Geçtiğimiz yıl kendisine Doğu Türkistan’daki bir Çin Toplama Kampındaki Uygur Tutuklulara ders vermesi için görevlendirildi. Çin işgal yönetiminin Uygur halkına hayal bile edilemeyecek ölçüde zulüm, nedensiz şiddet, aşağılama, işkence ve ölüme tanık oldu.Yurt dışında yaşayan kızını ziyaret amacı ile çıktı ve Hollanda’ya sığındı. Şimdiye kadar gizlemek zorunda kaldığı ve tanık olduğu akıl almaz baskı,zulmü anlattı. – Çin Nazi Kamplarındakı hayatı dehşet verici ve korkunç sözleri ile tanımladı.

UYGUR HABER VE ARAŞTIRMA MERKEZİ (UYHAM)

Avrupa’ya ilk geldiğinde, o kadar travmatize olmuştu ki, çektiği çile hakkında zar zor konuşabiliyordu. Sonra insanların gözyaşlarını sabırla dinlediği Hollanda Uygur İnsan Hakları Örgütü’nü (DUHRO) buldu. DUHRO, hikayesini “Qelbinur Sidik: Çarpık Bir Hayat” olarak yazdı. Bu sayede, artık Sincan’daki toplama kamplarında gördüklerini dünyaya anlatmaya hazır hissediyor.

Bu anlatı, anıdan alıntılara ve onunla yaptığım röportajlara dayanmaktadır.

Kişisel hikayesi 51 yıl önce Çin’in kuzeybatısındaki Sincan Özerk Bölgesi’nin (XUAR) başkenti Urumçi’de başlıyor. Altı çocuklu bir ailenin ortanca çocuğu, çocukluğunu sıcak bir şekilde hatırlıyor. Ebeveynleri dürüstlüğü ve eğitimi vurguladı ve her çocuk toplumun değerli bir üyesi olmak için büyüdü, hatta bazıları devlet işlerini aldı.

Öğretmenlik kariyerine Urumçi şehir merkezinin Saybagh bölgesindeki 24 Numaralı İlkokulun Çince bölümünde başladı. Nisan 2018’de 28 yıl orada çalışmıştı. Ancak 1990’da, önünde yaşam varken, çaylak bir öğretmen olarak, halkını ve kültürünü yutacak gelgit yıkım dalgasını asla hayal edemezdi.

2004 yılında, hem Mandarin hem de Uygurca okullara iki dilli olmaları emredildiğinde, değişimin gürlemeleri çoktan başlamıştı, ancak Qelbinur – çoğu okulun her iki dilde de ders verdiği başkentte bir Çince öğretmen olarak – çok az dikkat çekti. 2016 yılında arkadaşlar aracılığıyla insanların namaz kılmaktan tutuklandığına dair dedikodular da çok az etki yarattı. Bir meslektaşı, kadınların kısırlaştırma prosedürleri için gruplar halinde bir araya getirildiğini söylediğinde, onu kabul etmekte zorlandı.

“Böyle şeylerin başımıza gelemeyeceğini düşündük” dedi.

Ancak yavaş yavaş işaretlerin görmezden gelinmesi imkansız hale geldi. Chen Quanguo, Tibet’i bastırdıktan sonra Sincan’ı yönetmek üzere ithal edildikten sonra, gözetim, toplu tutuklamalar, zorunlu sağlık kontrolleri, çocukların devlet yetimhanelerine götürülmesi ve kültür ile dinin ortadan kaldırılması durdurulamaz hale geldi.İLAN

Eylül-Kasım 2016 arasında, Qelbinur’un okulu, yalnızca öğretme becerileri için değil, aynı zamanda siyasi ideolojisi ve aile geçmişleri için de en iyi öğretmenlerini seçmeye başladı. Uçan renklerle geçti.

28 Şubat 2017’de Qelbinur anılarında anlattığı gibi, belediye binasına çağrıldı. “Okuma yazma bilmeyenlere” Çince öğreteceği söylendi, ama tuhaf bir şekilde, bu görev için bir gizlilik anlaşması imzalaması sağlandı. 1 Mart sabah 7’de gizli bir randevu ayarlandı ve kendisine bir otobüs durağında beklemesi ve onu alması için bir polis memurunu araması söylendi.

Hikayeyi dünmüş gibi hatırlayarak, yolculuğunun ardından kendisini bekleyen sahneyi anlattı.

“Urumçi’nin eteklerinde, bir dağın arkasında dört katlı bir binaya çıktık. Duvarlar ve dikenli tellerle çevriliydi. Metal bir elektrikli kapıdan girdik. Silahlı polis memurları ve bir düzine çalışan, idareci, hemşire, öğretmen, müdür vardı. Bir kontrol odasına götürüldüm ”dedi DUHRO’ya.

“Bir çalışan bağırdı: ‘Ders başlamak üzere!’

Önünde duvarda her biri yaklaşık 10 kişiden oluşan 10 hücreyi görebildiği CCTV ekranları vardı. “Karanlığa gömülmüşlerdi, pencereleri metal levhalarla kapatılmıştı” dedi. “Yatak yoktu, yerde sadece battaniyeler vardı.”

14 Şubat’tan beri hapiste olan toplam 97 mahkum buldu. Hâlâ saçlarının ve sakallarının olduğunu fark etti. Aralarından üçü aşırı yaşlı yedi kadın seçti.

Daha sonra ne olacağını bekledi.

“Yetişkin öğrenciler sınıfa 10’a 10, zincirlenmiş el ve ayaklarıyla geldiler. Hepsi küçük plastik sandalyelere masasız oturduklarında içeri girdim. 70 yaşın üzerinde uzun sakallı birkaç adam vardı. Normalde onlara saygı göstermem gerekir. Ama başlarını aşağıda tuttular. Bazıları ağlıyordu. ” Selam aleyküm ” [Müslümanlar arasında dini bir selam] dedim . Kimse bana cevap vermedi. Çok yasak bir şey söylediğimi hemen anladım. ” Sekiz gözetleme kamerasına baktı ve devam etti.

“Kendimi tanıttım ve” Pinyin’de Çince öğrenmek için buradayım “dedim. Tahtaya “A, B, C, D…” yazdım, bu arada beni bu cehennemden canlı olarak çıkarmak için Tanrı’ya dua ettim. Benden sonra tekrarladılar, A, B, C, D…. ”İLAN

İki saat sonra Qelbinur biraz su almak için mola istedi. Sınıfta su için kullandığı şişe hala onda. Bu olayları anlatırken, konteynere korkuyla bakıyordu – kalpleri ve mutlu karakterleri ile dağılmış yarı saydam, turkuaz “Hello Kitty” marka bir şişe. Korkunç sahneye sessiz bir tanık.

Öğle yemeği öğle vakti geldi ve sulu pirinç lapası ve yasal olarak buharda pişirilmiş bir çörek dağıtmaya yardım etti. İki yaşlı mahkum için birer çöreği daha eklemeye çalıştı ama bir polis iki kişinin kayıp olduğunu fark ettiğinde neredeyse yakalandı. Dehşete kapılmış, yanlış hesaplanmış bir meslektaşı tarafından kurtarıldı. Kendisine çay yapmaya çalıştığında, mahkumun suyunun insan tüketimi için yeterince kaynatılmadığı söylendi.

Qelbinur, “Hayatımın en uzun günüydü” dedi.

İlk altı aylık kontratta mücadele etti. İlk üç hafta 97 öğrencisini ve turuncu gömleklerinin üzerine basılmış sayıları tanıdı.

Bir öğrenci öne çıktı: Osman. Servet devlet tarafından dondurulmadan önce, başkent Urumçi’nin en zengin adamlarından biri olmuştu. Yakışıklı ve zekiydi. Qelbinur, dersten birkaç dakika sonra penceresindeki 20 cm’lik yarıktan geçen güneş ışınlarının tadını çıkarması için kalmasına izin vermesi için ona yalvardığını hatırlıyor. Bir gün ortadan kayboldu ve ona beyin kanamasından öldüğü söylendi.

Başka bir genç olan Selim, erken salıverilme umuduyla sınıfta çok çalıştı. O da hastaneye gitmeden tedavi edilmemiş bir enfeksiyondan öldü. Her iki genç de ilk üç haftasında öldü.

Derslerindeki sayılar her geçen gün azaldı. “İlk başta sağlıkları iyiydi” dedi. Onların solup gittiklerini gördüm. Bazıları artık yürüyemiyor bile. “

20 Mart’ta kampın birinci katı yeni gelenlerle doldu. İlk grubu dindar ve çoğu zaman yaşlıyken, ikinci grup entelektüeller, iş adamları veya Çince mükemmel olan öğrencilerdi. Görünüşe göre suçları, Çin’de yasaklanmış olan Facebook’a danışmaktı.

Artık eğitim misyonu hiçbir anlam ifade etmiyordu. Bu gruptaki görevi onlara komünist şarkılar ve milli marşı öğretmekti.

Kapıyı aralık bırakan bir zincirin altında sürünerek sınıfa dört ayak üzerinde girmeye zorlanırken öğrencilerin nasıl küçük düşürüldüğünü anlattı. Onların bakışlarıyla tanıştım; dayanılmazdı ”diye hatırlıyor. Her saat 100 kişilik bir grup daha gönderildi.

Sincan’da eski bir toplama kampı öğretmeni olan Qelbinur Sedik, şu anda Avrupa’da sürgünde.

Qelbinur, DUHRO’ya gizli bir çifte hayat yaşamak zorunda kaldığını söyledi. Haftalar geçti ve kocasından başka kimseye güvenmedi. Kamplar ağı – ve onları doldurmak için rastgele tutuklamalar – hızlandıkça, her hareketin, her yüzün ve hala özgür olanların her sesini takip eden dışarıdaki ezici gözetleme ağı da hızlandı. Polis kontrolleri ve toplama işlemleri olağandı. Herkes kapısının çalınmasını bekliyordu. “Mahallem bile bir açık hava hapishanesi oldu” dedi, bir gün polisin kaldırımda sohbet eden beş gence saldırdığını ve ikisini tutukladığını gördüğünü anlattı.

Sadece denizaşırı aramak suç haline geldi. Mayıs 2017’de komşusu, Han Çinli bir meslektaşından Kırgızistan’daki oğlunu aramasını istediği ve eve gelmemesi için yalvardığı için bir gece beş polis çetesi tarafından kelepçelenerek götürüldü. Han iş arkadaşı üç ay sonra serbest bırakıldı, ancak komşudan başka bir şey duyulmadı.

Qelbinur topluluğunun 600 Uygur sakininden 190’ı iki yıl içinde ortadan kayboldu. Çinli göçmenler boş daireleri doldurmaya başladı.

Kampa geri döndüğünde, yeni mahkumlar gelmeye devam etti. Tahmin ettiği altı ayın sonunda 3.000’den fazla mahkum vardı. Hücre başına 50 veya 60 kişi tıkıştırıldı ve iki veya üç, bazen yediye kadar olan gruplar gün içinde sorgulanmak üzere çağrıldılar.

İşkence odası bodrumdaydı.

Kamptaki bir polis memuru, ona kullanılan yöntemleri anlattı. Bana dört tür elektrik şoku olduğunu açıkladı: sandalye, eldiven, miğfer ve sopayla anal tecavüz. “

“Çığlıklar binanın her tarafında yankılandı,” dedi. “Onları öğle yemeğinde ve bazen sınıftayken duyabiliyordum.”

Bu kargaşanın ortasında, Temmuz 2017’de aniden Qelbinur, aile planlaması departmanından çok övülen “ücretsiz” yıllık jinekolojik muayene için bir çağrı aldı. Hala telefonunda mesaj var. 51 yaşında olmasına ve çocuk doğurma yaşını geçmiş olmasına rağmen 18-59 yaş arasındaki tüm kadınlar için check-up zorunluydu. Uyarı kendi kendini açıklıyordu: “İşbirliği yapmazsanız cezalandırılacaksınız.”

Bir kampta çalışıyordum. Reddedersem ne olacağını biliyordum, ”diye hatırladı Qelbinur.

18 Temmuz geldiğinde sabah saat 8’de hastanenin önünde uzun bir kuyruk vardı. Bütün kadınlar Uygurdu; “Aralarında tek bir Han Çinlisi yoktu,” diye hatırladı Qelbinur

Sırası geldiğinde, söz verilen bir jinekolojik muayene yoktu. Bunun yerine ona zorla bir RİA takıldı. DUHRO’ya yönelik şiddetli ve aşağılayıcı prosedürü detaylandırarak korkunç bir resim çizdi. “Uzanmam ve bacaklarımı açmam için yapıldı ve cihaz yerleştirildi. Çok şiddetliydi. Ağlıyordum, aşağılanmış hissettim, cinsel ve zihinsel saldırıya uğradım. “

İroni, tek bir kızı Qelbinur ile ikinci bir çocuğa izin verilmiş olmasıydı. Polisten, işvereninden ve yerel belediye binasından üç yetki almanın karmaşık bir kesinliğine rağmen, bu mümkün olabilirdi.

Kamp çilesi henüz bitmemişti. Eylül 2017’de ilk sözleşmesinin sonunda Qelbinur, Urumçi’deki bir kadın tesisine atandı. Altı katlı dikkat çekici binaya yaklaştığında kapının üzerinde büyük harflerle yazılmış “Emeklilik Merkezi” yazısını fark etti.

“Çok büyük bir kamptı” diye hatırladı. “Kafaları tıraşlanmış yaklaşık 10.000 kadın vardı ve bunların sadece 60’ı 60’ın üzerinde idi. Çoğu genç, güzeldi ve iyi yetiştirilmişti.”

Kore, Avustralya, Türkiye, Mısır, Avrupa veya Amerika Birleşik Devletleri’nde yurtdışında eğitim görmüş olanlar için bir kamptı. Hepsi yüksek eğitimli ve birkaç dil konuşan, ailelerini ziyaret etmek için döndükten sonra Sincan’a vardıklarında gözaltına alındı. Qelbinur, yurtdışında okuyan kendi kızı için aniden korktu. “Çin onu geri dönmeye zorlarsa kendimi öldürmeye karar vermiştim,” dedi.

Qelbinur, bu kamptaki sıhhi koşulların kötü olduğunu hatırladı. Hava, her hücrede bulunan ve günde bir kez boşaltılan tek bir tuvalet kovasından geliyordu. Sabah yüz yıkama için bir dakika izin verildi ve duşlar ayda bir olarak belirlendi ve “Atmosfer zararlıydı” dedi. “Hijyen eksikliğinden çoğu hasta oluyordu.”

Pazartesi sabahları revir için 10.000 güçlü kuyruk getirdi. Her mahkma intravenöz olarak gizemli bir madde enjekte edildi, kanları alındı ​​ve yutmaları için beyaz bir hap verildi.Bir Hemşire tutuklular karanlıktayaşadıkları içinkalsiyoma ihtıyaç duyduklarını(kendilerine enöekte edilen siviye ) kantestinin bulaşıcı hastalıkları tesbit etmek için kullanıldığını ve hapın ise tutukluların uyumalarına yardımcı olduğunu yeterince nazik bir şekilde açıkladı. Ancak,Kalbinur’un bu açıklamalardan şüpheleri vardı.Kendi kendime sordum Bu insanlara bu kadar çok kalsiyom niçin veriliyor ?

Qelbinur sınıfına çıkarken unutulmaz bir gün, bir öğrencinin cesedini taşıyan bir polis memurunun yanından geçti. Kameraların olmadığı bir avluda birbirleriyle konuşmak için durdular. “Tek Uygur çalışanı bizdik” diye açıkladı. Kadın polis ona doğum kontrol ünitesinde çalıştığını, doğum kontrol haplarını verdiklerini ve hatta kızların fark etmemesi için buharda pişirilmiş ekmeğe koyduklarını söyledi. Açıklanamaz bir şekilde, taşıdığı öğrencinin adet görmeye devam ettiğini ve kanamadan öldüğünü söyledi. Qelbinur’a gizlilik sözü verdi. Kadın, “Asla bunun hakkında konuşma,” diye uyardı.

Qelbinur, Avrupa’ya vardıktan sonra, ilk elden tanık olduğu acıyı anlatırken bir cümleyi zar zor tamamlayabildiğini söyledi. Yıkılır ve teselli edilemez bir şekilde hıçkırırdı. DUHRO üyeleri sabırla beklediler ve kendisini getirebildiği zaman kendi kişisel etkinlik günlüğünü yazmasını önerdiler.

Sıkıntılı bir günlük girişi, yaklaşık 20 yaşındaki bir kızın sınıftan “röportaj” için çağrılmasıyla anlatıldı. Qelbinur, kızın iki saat sonra nasıl döndüğünü büyük zorluklarla anlattı. O kadar acı çekiyordu ki oturamadı, dedi. Polis ona bağırdı, sonra onu götürdü. Onu bir daha hiç görmedim.” Kampta çalışan bir kadın polis memuru, her gün dört ya da beş kız çocuğunun dışarı çıkarıldığını ve yöneticiler tarafından “bazen vajinaya ve anüse elektrikli coplar sokularak” toplu tecavüze uğradığını söyledi.

Çalışanların çoğunun Uygur veya diğer azınlıklardan olduğu ilk kampın aksine Qelbinur, kadın kampındaki tüm yöneticilerin Han Çinli erkekleri olduğunu iddia etti.

Kasım 2017’de, Qelbinur RİA’nın etkilerine maruz kalmaya başladı ve bol miktarda kanamaya başladı. Ayrıca kamplarda tanık olduğu şeye artık katlanamayacağını söyledi. “Bu günlük korku hakkında kimseye konuşmak yasaktı.” Kocası ona bir hastaneye gitmesini tavsiye etti ve onun yerine meslektaşlarından birini tavsiye etmek zorunda kaldı. Hastanede bir ay geçirdi.

Qelbinur asla kampa geri dönmedi, ancak eski “öğrencilerinden” haber almak için kulağını yere dikti. Aralık 2017’de Urumçi’de serbest bırakılan bir grup genç tutuklu hakkında endişeliydi: “Bazılarına o kadar şiddetli işkence görmüşler ki, kollarını veya bacaklarını kesmeleri gerekiyordu. Diğerleri çıldırmıştı. “

Vücudu iyileşmeye başladığında, Şubat 2018’de eski işine döndü, ancak umduğu mutlu buluşma değildi. Birkaç gün içinde, hemen görevden alındı. Yıkılmıştı.

DUHRO’ya söylendiği gibi, görev çağrısının ötesinde sadakatle çalıştığı 28 yıllık öğretmenlik kariyerinin boşa gitmediğinden şikayet etti. “Bundan önce Çin hükümetinin bizim hükümetimiz olduğunu, yasalara uymanın yeterli olduğunu düşündük. Ama aslında ne yaptığınız önemli değil, kim olduğunuz önemli ”dedi acı acı.

11 Uygur öğretmeni, okul kapılarına indirildi ve dizginleri 100 Han Çinli öğretmen aldı. 16 Nisan 2018’de erken emekliliği kabul eden belgeleri imzalamak zorunda kaldılar. Qelbinur, “Yeterince yaşlı değildim ama reddetmenin bir yolu yoktu” dedi.

İşsiz, sağlığı perişan haldeyken, kızının Avrupa’daki düğününe katılmak için pasaport başvurusunda bulundu. Son anda ülkeyi terk etmesi yasaklandı.

Düğün tarihinden iki gün sonra polis tarafından beş gün sorgulandı. Kızı yasadışı gösterilere katılmakla suçlandı ve Qelbinur’a kızının Facebook sayfasında yasak bir video gösterildi. Kızının onlara Avrupa’daki yaşamı, iletişim bilgileri ve üniversitesiyle ilgili bilgiler göndermesini talep ettiler. Çin makamları tarafından taciz edilen yurtdışında yaşayan diğer birçok Uygur öğrenci gibi kızı da itaat etti.

Qelbinur, 2019 yılında tekrar kanamanın ardından hastaneyi işleten bir kuzeninin yardımıyla RİA’sını yasadışı bir şekilde çıkardı. Eylül 2019’da nihayet tıbbi nedenlerle Çin’den ayrılma iznini aldı, ancak bunu yapmak için 23 farklı departmanın işini yürütmesi gerekiyordu.

“Her seferinde, bir ay sonra eve dönme taahhüdünde bulunmak zorunda kaldım,” dedi, “aksi takdirde emeklilik aylığımı kaybederim.” Hem ona hem de kocasına üç aylık bir Schengen vizesi verildi, ancak yetkililer onun gitmesine izin vermedi.

Qelbinur, Ekim 2019’da Avrupa’ya vardığında, son üç yıldaki olayların onu yakaladığını söyledi. Yorgun, travmatize olmuş, bunalmış ve depresyona girmişti. Ailesini her düşündüğünde ağlar ve dört ay boyunca sessiz kalırdı. Bu süre zarfında her bir aile üyesi onu sosyal medyadan sildi, kocası onu reddetti ve kendini terk ettiğini hissetti.

Konuşamamasına rağmen unutamadı ve olaylar gece gündüz onu rahatsız etti. “Kalbimdeki düğüm her zaman oradaydı,” diye itiraf etti. Konuşmaktan korkuyordu ve yaşadıklarının ağırlığı ile derinden yük altındaydı. Bir akraba ona hikayeyi anlatmak için Tanrı tarafından bağışlandığını söyledi, ancak ne söyleyeceği ya da nereden başlayacağı hakkında hiçbir fikri yoktu.

Sonunda, olayları bir araya getirmesi için birçok gözyaşı atmasına yardımcı olan Hollanda Uygur İnsan Hakları Örgütü ile temasa geçti. “Sonunda başımı kaldırmaya ve halkım için savaşmaya karar verdim,” dedi meydan okurcasına.

Qelbinur Sedik, başka hiçbir insanın görmesi gerekmediğini gördü. Ama o yalnız bir tanık değil. Onun gibi binlerce kişi hala memleketindeki toplama kamplarında çalışıyor ve aynı korkunçluğa tanık oluyor. Eşsizdir çünkü çok azı hikayelerini anlatmak için kaçmıştır.

2019’da Avrupa’ya geldikten sonra bile, duygusal yaralar acı verici bir şekilde oyalanıyor. Fiziksel dehşetten kaçmış olabilirdi ama kendini asla şanslı saymazdı. Uçuşu acı tatlıydı.

KAYNAK : https://thediplomat.com/2020/08/confessions-of-a-xinjiang-camp-teacher/?fbclid=

Raportör. Ruth Ingram, Orta Asya-Kafkasya yayını, Savaş ve Barış Muhabirliği Enstitüsü, Guardian Weekly gazetesi ve diğer yayınlar için kapsamlı yazılar yazan bir araştırmacıdır.