Benim soydaşım, benim dindaşım dünyanın neresinde olursa olsun, ümitsizlik ve korku içerisindeyse, yatağımda rahat yatmam mümkün mü? Belki şair olmanın hassasiyeti bu! Belki de öncelikle insan olmanın gereği. Hatta daha önemlisi, bin yıllık bağımsızlığın bir baskınla gasp edilişinin ferdayı! Kendi topraklarında esaret hayatı yaşayan Doğu Türkistan için1970’lerden ve daha öncesinden buyana sızlanmışımdır. Hani Necip Fazıl der ya: “Öz yurdunda garipsin, öz vatanında parya”, diye. O bunu Ana Yurdumuzun insanı için söylemiş, ben bu defa Ata Yurdumuz için söylüyorum.
Bugün, 1.828 bin Km² topraklara ve 35 milyon nüfusu sahip vatanımızı işgal altında tutanların ihtirasları bir başka ülkenin ricasıyla kaldırılacak cinsten gözükmüyor. Öyle olsaydı, bugüne kadar verilen mücadeleden bir sonuç alınabilirdi.
Biz ne yazık ki, Doğu Türkistan’ın bağımsızlık hareketine ömrünü ve varlığını adamış İsa Yusuf Alptekin’e sadece kapılarımızı açmakla yetindik. Onun hayatta olduğu dönemde, Mao’nun despotizmi altında ezilen Doğu Türkistan’ın meselelerini dünyaya anlatacak bir ortamı sağlayamadık. Şimdi Rabia Kadir hanımefendi öne çıktı, onu ülkemize bile kabul edemiyoruz. Amerika’nın bize düşman bir figürü nasıl kullanıyorsa, biz de Rabia Kadir’i burada bulundurmalı ve onun mücadelesinin önünü açmalıyız.
Şimdi Türkiye belki de iyi ediyor, Rusya, Çin, İran, Kazakistan ve Kırgızistan’ın dâhil olacağı Şangay Ortaklığına doğru gidiyor. Batı ya da Amerika buna çelme takmaz ise, Türkiye nihayet ait oluğu yerde duracaktır. Bu, yöneliş iyi bir şeydir! Ancak, Çin’le ilişkilerimizde eğer Türkistan’ın geleceğini feda edecek bu duyarsızlık olursa, o zaman, bu yeni oluşum bize daha büyük felaketler getirebilir. Çünkü Çin’in bir karış toprağını, bir mübarek canını, Çin’in bize sunacağı milyarlar değerindeki ekonomik imkâna feda etmemeliyiz. Eğer biz Bilge Kağanın uyarısından ilham alacaksak, on asırdır gizli emperyalist emellerini nüfus ve toprağının genişliğinden besleyerek kullanan bu ülkeyle çok dikkatli bir şekilde ortaklık kurmalıyız.
Ancak ümitsiz değiliz; dış dünyaya yönelik siyasi konuşmalarında, ülke içindeki mesajlarında “Türk” kelimesini kullanmasa da, Türk Dünyası’nın Lideri konumuna gelen Cumhurbaşkanının bu iş için de adımlar atacağı umudunu taşıyoruz.
Benim kişisel bir şansım oldu; Doğu Türkistanlı kardeşlerimizin ülkemize gelip yerleştirildikleri Kayseri’de kendileriyle sürekli irtibat halinde bulundum. Çoğunun evinde ağırlandım. Çoğuyla günlerce beraber oturup kalktım. En küçük çocuğundan en yaşlısına kadar hemen hepsinin yüreğinde Doğu Türkistan’ın kanayan bir damlası vardır. Oradaki akrabalarının hüznü, burada onlara rahat bir lokma yedirmemiştir. Buna rağmen ümitsiz olmadılar. Doğu Türkistan için en fazla şiir yazan şair olabildiysem, onların ıstıraplı günlerinin benim ruhumda yaptığı depremden olmuştur. Şimdi onlardan çok kısa alıntılarla sözümü bağımsızlıklarını onlarla birlikte görebilmemiz duasıyla noktalamak istiyorum: