Mao’nun Kızıl Muhafızlar olarak adlandırılan fanatikleri , zalim rejimin acımasız politikalarını uygulamak için geleneksel Uygur anavatanına geldi. Kızıl Muhafızlar dini metinleri yaktı , camileri yıktı, Uygur dilindeki kitapları yasakladı ve annem de dahil olmak üzere milyonlarca Uygurun Maocu doktrinlerle aşılanmaları ve ağır işlerle “ıslah edilmeleri” için yeniden eğitim kamplarına gitmelerini emretti.
Büyük ölçekte keyfi yeniden eğitim, Kültür Devrimi’nin sona ermesinin ardından bir durgunluk yaşarken, sonraki on yılların ekonomik reformlarına rağmen, zorunlu çalıştırma programları Çin’de bir insan hakları sorunu olmaya devam etti .
Şimdi, yaklaşık yarım asır sonra, Çin yeni bir şevkle Uygur nüfusunu hedef alıyor. ABD Savunma Bakanlığı’na göre Çin, gözaltı kamplarında muhtemelen 3 milyon kadar Uygur’u gözaltına aldı . Bu arada, uydu görüntülerine dayanan CNN, Çin’in geleneksel Uygur mezarlıklarını yok ettiğini bildirdi . Ve birkaç Uygur kadınının ifadelerine göre, kapsamlı bir zorla kısırlaştırma programı içeriyor .
Bu rejim altında yaşamanın gerçekliğini deneyimlemiş ve şimdi Uygur kardeşlerime yapılan bu vahşeti dehşetle izlemiş biri olarak, herhangi bir Batılı aktörün böyle bir rejimle daha fazla diyalog veya angajman için nasıl baskı yapabileceğini anlamak benim için zor.
Çin hükümetinin Uygurlara karşı soykırım girişimine dair raporları görmezden gelirse, halkımın hayatı uluslararası toplum için ne kadar ucuz ? Hem demokrasiler hem de sivil toplum kuruluşları, Çin hükümetinden kaçınılmaz bir tepki gelse bile, Uygur mücadelesini desteklemek için önemli ölçüde daha fazlasını yapmalıdır.
1995’te siyasi özgürlük aramak ve lisansüstü eğitim almak için Çin’den ayrıldığımdan beri, ödemek zorunda kaldığım ciddi sonuçlara rağmen Uygurlara karşı işlenen dehşete karşı sesimi yükseltmeyi kendime görev edindim. Annemi veya babamı 17 yıldan fazladır görmedim. Çinli yetkililer, hasta ve yaşlı ebeveynlerimin Amerikalı çocukları ve torunlarıyla yeniden bir araya gelmek için ayrılmalarını engelledi. Aileme bunun için hiçbir zaman net bir neden verilmemiş olsa da, bunun Çin hükümetine yönelik eleştirimden kaynaklandığına kesinlikle inanıyorum.
Bir avukat, insan hakları savunucusu ve şimdi ABD Uluslararası Dini Özgürlük Komisyonu’nun (USCIRF) başkan yardımcısı olarak , uzun yıllardır Çin’de ve dünyanın her yerinde insan haklarını ve din özgürlüğünü savundum. Ve bu kapasitelerde, Uygur bölgesinde işlenen vahşet konusunda farkındalık yaratmada gerçek ilerleme gördüm. Ancak anlamlı bir etkiye sahip olmak için dünyanın önde gelen demokrasileri, doğrudan Çin’i canını yaktığı yerden vurmayı amaçlayan daha cesur bir strateji izlemeli – ithalat yasaklarını ve stratejik yatırımları silah haline getirmeli.
Korkunç bir şekilde, Batı ülkelerinin kullandığı ürünlerin çoğu Çin’de gözaltında tutulan Uygurlar tarafından yapılıyor. Birkaç rapora göre, Uygur zorla çalıştırma dünya ekonomisine, özellikle de güneş paneli imalatına ve pamuk yetiştirme endüstrilerine önemli ölçüde katkıda bulunuyor . Liberal bir uluslararası düzende zorla çalıştırmaya yer olamaz.
ABD Senatosu , Uygur bölgesinden gelen ürünlere geniş ithalat yasakları getiren Uygur Zorla Çalıştırmayı Önleme Yasasını geçirerek bu konuda ciddi adımlar attı . Tasarının önceki bir versiyonunu 2020’de geçiren ABD Temsilciler Meclisi, Başkan Joe Biden’ın yasayı imzalayabilmesi için şimdi bu yasa tasarısını geçirmek için hızlı hareket etmelidir.
Avrupalı ortaklarımız – Çin ürünleri için başka bir muazzam pazar – aynı şeyi yapmalı ve ABD müttefiklerimizi bu kötü uygulamayı ortadan kaldırmak için bize katılmaya teşvik etmelidir. Avrupa Birliği şu anda AB tedarik zincirlerindeki insan hakları ihlallerini ele almak için durum tespiti protokolü hazırlarken , Uygur zorla çalıştırma tarafından üretilen ürünler için geniş ithalat yasakları uygulayacağına dair yeterince güçlü bir işaret vermedi .
Avrupa, Nazizm, faşizm ve komü
