BEN DE DİYORUM Kİ: YİNE KAN DAMLIYOR KARANFİLLERİN ÜZERLERİNE!

Analar evlat yetiştirir; öpmek, koklamak için. Analar evlat yetiştirir; “Bak! Bu, benim evladım” demek övünmek, güvenmek için. Analar evlat yetiştirir mürüvvetini görmek, yavrusunun yavrusunu dizine yatırıp okşamak için ve analar evlat yetiştirir neslini devam ettirmek için.

Ancak, yeryuvarlağında bir ülke var ki burada analar evlatlarının ne mürüvvetini görürler ne de geleceklerini. Evlatları yerine taş basarlar yüreklerine. Sevmek, okşamak bir yana hasret giderler yüzlerine, ölümlerinde bile ağlayamazlar doya doya. İşte bu ülke, yüzyılların acıları ile kavrulu Doğu Türkistan’dır. Türklerin anavatanı. Yeryüzü yuvarlağında varlıklarını devam ettiren 250 milyon Türk’ün anavatanı.

1876 yılından günümüze uzayan zaman diliminde vahşetin en şiddetlisine, insanlık dışı uygulamaların en korkuncuna işkencenin en katmerlisine muhatap olan Doğu Türkistan’da Cuma namazının dahi yasaklandığı bugünlerde yine vahşet, yine gözyaşı var. Yine kan damlıyor karanfillerin üzerlerine. Yine kan damlıyor öz vatanlarında vatansızlığın en acımazını yaşayanların talan olmuş, viran olmuş gül bahçelerine. Ve susuyor dünya; kör gözleri, sağır kulakları, lal dilleri ve taşlaşmış kalpleri ile Bosna’da, Çeçenistan’da, Filistin’de sustuğunun katmerlisi ile. Susuyor ve seyrediyor. Çin’in Uygur Türkleri üzerindeki baskısının ve zulmünün ne ilkidir ne de sonuncusu olacaktır bu.

Doğu Türkistan dramı anlamak için son elli altmış yılda olanlara bakmak dahi yeterlidir olayın boyutu ve vahameti için. 13 Ekim 1949’da Doğu Türkistan’ın yeniden işgal edildi toplu katliamlar sonucunda milyonlarca insanı öldürüldü. 1953 yılında Türkistan cellâdı olarak bilinen Vang Cin “Devrim aleyhtarı unsurları yok etmek” sloganı ile iki yüz elli binden fazla aydın ve din adamı tutuklayarak çeşitli işkencelerle öldürdü. 1960’lı yıllarda “Proletarya Devrimi(!)” adı altında bir milyon Müslüman acımasızca katledildi. Sonra aralıklarla devam etti bu katliam. Bugün Urumçi’de, Kaşgar’da baltalarla, uçları çivili sopalarla atılan vahşi çığlıklarla katledilen masum Doğu Türkistan’ın Müslüman–Türk halkının dramı “insanlar”ın çoğunlukta olduğu ve yaşadığı bir dünyaya ulaşılana kadar da devam edeceğe benziyor.

Peki, nedir son yıllarda uyguladığı ekonomik politikalarla, dünyanın önemli ekonomik güçlerinden biri haline gelmeyi başaran, yaklaşık 1,3 milyar nüfusuyla dünyanın en kalabalık ülkesi olan Çin’in Doğu Türkistan’dan isteği? Nedendir Çin’in bu ezeli kini, bu düşmanlığı? Çin’in bu tarihi, sosyolojik, psikolojik, jeopolitik düşmanlığının temelinde yatan nedir? Çin Seddi kadar uzun, Çin Seddi kadar eski olan bu kinin, bu kan emiciliğin altında yatan sebepler nelerdir? İşte bütün bu sorulara sağlıklı bir cevap verebilmemiz için Doğu Türkistan’ı ve burada yaşayan Müslüman Uygur halkını; tarihin derinliklerine inerek tanımamız, bilmemiz gerekir.

Doğu Türkistan; batısında Hazar Denizi, doğusunda Altay ve Altın Dağları; güneyinde Horasan, Karakurum Dağları, kuzeyinde Ural Dağları ve Sibirya ile çevrili Büyük Türkistan’ın doğu bölümüne verilen addır. Asya kıtasının tam ortasında bulunan Doğu Türkistan’ın Güneyde Pakistan, Hindistan, Keşmir ve Tibet, güneybatı ve batıda Afganistan ile çevrilidir. 1,82 milyon km2 alana sahip bu yurt, 250 milyon Türk’ün ana vatanıdır ve kutsalıdır. Batı Türkistan, kuzeyde Sibirya, doğu ve kuzeydoğuda Çin ve Moğolistan ile sınırlıdır.

Tarihte varlıkları ile övündüğümüz bilinen ilk Büyük Türk devleti olan Büyük Hun İmparatorluğu bu topraklarda kurulmuş ve varlığını sürdürmüştür. Göktürk Devletine, Uygur Devletine, Karluk Devletine ve Karahanlılar’a vatan olan medeniyetin beşiği bu Türk yurdunun- Doğu Türkistan’ın- toprakları üzerindeki Çin emelleri hiçbir zaman son bulmamıştır. 571 yılında gerçekleştirilen Talas Meydan Savaşı’ndan sonra uzun yıllar Doğu Türkistan’dan uzakta kalan Çinliler 18. yüzyıl sonlarında yeniden Doğu Türkistan’a saldırılarını yoğunlaştırmışlardır. 1876 yılında doğu Türkistan’a yapılan büyük saldırı sonucu binlerce Müslüman-Türk öldürülmüş ve Çinliler Doğu Türkistan’a Şin Ciang (yeni toprak) bize de Sincan olarak kabul ettirdikleri ismi vermişlerdir.

Geçtiğimiz yüzyılın başlarında özellikle de Osmanlı İmparatorluğu’nun zayıflamasın fırsat bilen Rusya ve Çin, Büyük Türkistan’ı kendi aralarında pay etmişlerdir. Doğu Türkistan’a Çin; Batı Türkistan’a da Ruslar hâkim olmuşlar. Batı Türkistan’ın bir bölümünde de bugün Amerika’nın işgaline maruz kalan Afganistan devleti kurulmuştur.

Komünist diktatörlüğün hüküm sürdüğü Rusya ve Çin; aynı çınarın dalları olan Kazak Türklerini, Kırgız Türklerini, Azeri Türklerini, Özbek Türklerini, Türkmenleri, Uygurları ve daha onlarca Türk boyunu biri birlerinden koparmak ve asimile etmek için bütün imkânlarını seferber etmişlerdir. Dil birliği engellenmiş, dini duyguları zayıflatılmış, kültür parçalanmaları teşvik edilmiş, aile yapısı üzerinde sistematik bir biçimde oynanmış ve bütün bunlarda da kısmen başarı elde edilmiştir.

Doğu Türkistan’da yaşayan Müslüman Uygur Türkü her türlü işkenceye, insanlık suçu soykırıma tabi tutulmuştur. Türk kızları Çinlilerle evlenmeye zorlanmış, tecavüz sıradanlaştırılmış, Türk kadınları kısırlaştırılmış direneler kirletilmiş ve öldürülmüşlerdir. Çocuklar ailelerinden zorla kopartılmış ve satılmıştır. Hasta kişilere gerekli sağlık yardımı yapılmayıp ölmesi beklenmiştir. Büyük bir kültür ve dil emperyalizmi uygulanmış, camiler kapatılmış, ibadetler yasaklanmıştır. Türk’ün anayurdu olan Doğu Türkistan’a Çin’den çok sayıda insan her türlü vaatlerle, güvence ve imkânlarla getirilmiş ve Türk’ün bu kutsal topraklarına yerleştirilmiştir. Uygur Türkü’nün mallarına el konulmuş, Haksızlığa uğrayan uğradığı haksızlık nedeni ile şikâyette bulunanlar cezalandırılmıştır.

Uygur Türkünün kültürüne ait geçmişten gelen ne varsa saray, cami, kışla… Tahrip edilmiş yerine Çin kültürünü temsil eden binalar inşa edilmiştir. Uygur Türk’ünün yerel giysiler yasaklanmış Çinliler gibi giyilmeye, saçlarını dahi Çinliler gibi kestirmeye zorlanmıştır. Her hangi bir konuda Çin yönetimine karşı gelenler her türlü işkenceye tabii tutulmuş, sürgün edilmiş veya hunharca katledilmiştir. Bütün bunlar günümüzde hür dünyanın(!) insan hakları havarilerinin(!) gözleri önünde cereyan etmiştir ve etmektedir.

Bakın Japonya’da yayınlanan Mainichi Daily News gazetesi bu ağır baskıyı 29 Haziran 2000 tarihli sayısında nasıl aktarmaktadır: (Doğu Türkistan’da) Çin’in denetimi gün geçtikçe artmakta ve daha da dayanılmaz bir hal almaktadır İletişim sınırlı ve polis denetiminde yapılabiliyor. Çok az köyde telefon var ve bu hatların hepsi dinleniyor. Bir kişi sadece boş bir şüphe üzerine yıllar boyunca tutuklu kalabiliyor. Müslümanlar keyfi olarak tutuklanıp çalışma kamplarına gönderilmekte, asılsız suçlamalarla idam edilmekte, zaman zaman da toplu olarak katledilmektedirler. Bunun yanı sıra, namazlarını gizli kılmak zorunda kalmakta, oruç tutmalarına izin verilmemekte, dini eğitim almaları engellenmektedir. Müslüman nüfusun sayısının artmasını engellemek için uygulanan metot ise insanlık dışıdır: kadınlara zorla kürtaj yapılmakta, birden fazla çocuğa sahip olanların çocukları ellerinden alınmaktadır. Tüm bu zulüm ve işkencelere karşı Doğu Türkistan halkının, haklarını savunma veya kendilerini koruma imkânı yoktur. Ancak dünyanın dört bir yanındaki Müslümanlar, ihtiyaç içindeki bu savunmasız insanlara birçok şekilde yardımda bulunabilirler. Doğu Türkistan halkının yaşadığı zulmü dünya kamuoyunun ve uluslararası kuruluşların dikkatine sunacak her türlü girişim, bu konuda yapılacak en ufak bir katkı bile önemli bir hizmet olacaktır.”

1960’lı yıllarda 40 milyon olan Uygur Türkü’nün nüfusu bugün itibari ile 10 milyon kadardır. Bu rakam dahi dünyanın bu bölgesinde işlenen cinayetlerin ve insanlık suçu soykırımın ne korkunç boyutta olduğunun göstermek için yeterlidir.

Şimdi tekrar sorduğumuz soruya dönelim nedir Çin’in Doğu Türkistan’dan isteği? Nedir bu kadar zulmün ve insanlık dışı uygulamaların altında yatan gerçek? Cevabı yine Çinliler versin isterseniz. Bakın ne diyor 17. yüzyılda yaşayan Çinli tarihçi Cang Fu Zi: “Barbarların ülkesini fethetmek haksızlık değildir. Barbarların katledilmesi insanlık dışı bir tutum kabul edilmez, barbarların aldatılması namussuzluk olarak telakki edilemez.”

Bunu söyleyen Çin’in bilim adamı, gerisini varın siz hesap edin.

Ey akıl! Ey izan! Ey vicdan! Ey insan nerdeyseniz cevap verin:

Kim mazlum, kim canavar?

Kim namuslu, kim namussuz?

Kim barbar, kim insan?

Elbette şikâyet etmek yeterli değil. Gözü dönmüş, insanlık değerlerini unutmuş bu insan kılıklı sürülere dur demeli “insan”lar.

Dur demeli öncelikle damarlarında aynı kanı taşıyanlar. Yani 250 milyonluk Türk dünyası.

Dur demeli bu vahşete iki milyara yaklaşan nüfusuyla Müslüman dünyası; dur demeli dindaşına uygulanan bu vahşete.

Ve dur demeli bu soykırıma, bu insanlık adına utanç verici gidişata Çin’deki sağduyu sahibi insanlarla birlikte bütün dünya!