Çin’in işgalindeki Doğu Türkistan’da açtığı  onlarca Çocuk toplama kamplarına  ailelerinden zorla koparılarak  topluca hapsedilen  Uygur Çocuklarının  ömür boyu devam edecek  sürekli   Travma ile karşı karşıya bulundukları açıklandı.  Uzmanlar uzun  ve sürekli olarak ailelerinden uzak kalan bu çocukların  psikoloji bozukluklarının  nesiller boyu devam edebileceğini belirtiyorlar.

Washington merkezli Newlines Enstitüsü tarafından her  ay yayınlanan bir raporda, çocukların bir  etnik gruptan diğer etnik  gurup (Uygur aile ortamından Çinli)aile ortamına  zorla nakledilmesi uygulamasının 2017’den beri devam ettiğinin kanıtlandığı ve uygulamanın ise  soykırımın daha çocukluktan başlayarak  devam ettirildiğinin  belgesi olduğu belirtiliyor.

Newlines raporu, Birleşmiş Milletler’in 1948 tarihli Soykırım Suçunun Önlenmesi ve Cezalandırılması Sözleşmesi’nin, soykırımı oluşturan beş eylemi açıklayan II. tamamen veya kısmen bir grup açıktır.

Bu bulgular, Çin’deki Uygur çocukların ebeveynlerinden tamamen ayrıldığı, yetim kaldığı ve aileleriyle yeniden bir araya gelme fırsatından mahrum bırakıldığına dair raporların ortasında geldi. Aile ayrılığı, uzun vadeli etkileri tahmin edilmesi zor olan travma koşulları yaratıyor gibi görünüyor.

Son birkaç yıldaki araştırma raporları, yüz binlerce Uygur çocuğunun bir tür devlet bakımı altında yaşadığını göstermiştir. İlk olarak 2018’de bildirilen ve muhtemelen o zamandan beri artan bu rakamlar, Çin hükümetinin raporlarından ve diğer belgelerden alınmıştır.

Daha şok edici bazı durumlarda, yurtdışındaki Uygur ebeveynleri, sosyal medyada dolaşan XUAR yatılı okullarında devlet eğitimi aldıklarını gösteren videolarda, bazılarını göç ettiklerinde geride bıraktıkları ve kısa bir süre sonra tekrar bir araya gelmeyi umdukları kendi çocuklarını gördüler. medya.

Son zamanlarda Aksu (Çince, Akesu) vilayetindeki bir Uygur çocuğunun videosu hem Çin içinde hem de dışında sosyal medyada geniş çapta dolaştı ve Uygur diasporasında alarm verdi. Videoda, etnik Han öğretmeniyle Mandarin dilinde konuşan Sabira adında altı yaşındaki bir kız görülüyor. Kız, erkek kardeşinin adını yalnızca Uygurca söylemeyi bildiğini belirterek, öğretmenine kardeşinin adını söylemekte tereddüt ediyor ve Çince söylemezse kendisine vurulacağından endişeleniyor.

İki farklı kampta toplam dokuz ay çalıştıktan sonra Hollanda’ya kaçan eski gözaltı kampı eğitmeni Qelbinur Sidik, 28 yıl ilkokul öğretmenliği yaptı. Kısa süre önce RFA’nın Uygur Servisi ile video ve SUÖR’deki daha geniş korku ortamı hakkında konuştu ve son yıllarda korkan ve tereddütlü birçok öğrenciye ve devlet politikası sonucunda öksüz kalmış birçok öğrenciye ders verdiğini belirtti.

“Bu videoyu izlerseniz, kızın tüm vücuduna yerleşmiş bir korku olduğunu görebilirsiniz” diyen Han öğretmen sayısı arttıkça bölgedeki okullarda fiziksel istismarın daha da yaygınlaştığına dikkat çekti.

“Kendi dilini konuşamıyor ama [söylemek istediğini] Çince de söyleyemiyor ve vurulacağını biliyor. Bu çocuklar şimdi böyle yaşıyorlar… Çünkü çocukları sürekli dövüyorlar, sözlü taciz ediyorlar, [çocuklar] cezalandırılacaklarından korkuyorlar ve başka bir şey düşünemiyorlar.”

Çocuklara atanan öğretmenler

Sidik’e göre, yetim öğrencilerin sayısı, 2016’dan bu yana geniş bir toplama kampları ağında alıkonulan 1,8 milyon Uygur ve diğer Türk Müslüman azınlıkların görüldüğü XUAR’da bir toplu hapsetme kampanyasının uygulanmasından önce artmaya başladı. 2017’nin başlarında. 2018’e kadar birçok sınıfın yarısının boş olduğunu söyledi.

Sidik, “Öğrenciler, [yetkililerin] büyük kardeşlerini, annelerini, babalarını aldıklarını söyleyerek bize gelmeye başladılar” dedi.

“O dönemde Maarif Bürosu, anne babaları gözaltına alındıktan sonra yalnız bırakılan çocukların okulların, onlardan sorumlu olacak farklı öğretmenlere atanması gerektiğine dair bir bildiri yayınladı” dedi.

“Bir aileden iki çocuğa atandım. Onları kontrol etmem gerekiyordu. Çocuklardan biri 12 yaşında bir kızdı. Evine gittim, onlar için yemek hazırladım, onlar için çalıştım. Onlara, ‘Annen baban gelecek, yarın ya da ertesi gün mutlaka gelecekler’ dedim. Kasım [2017] itibariyle, bu tür birçok çocuk vardı, bu yüzden onları Han öğretmenlerine atamaya başladılar.”

Sidik, sınıflardaki çocukların uysallaşıp korktuklarını, öğretmenlerin onlarla daha sert konuşmaları gerekirse olası bir darbeden korunmak istercesine ellerini başlarının üzerine kaldırarak tepki vereceklerini söyledi.

“Sonunda birçok çocuk kayboldu. Bunların yaklaşık yarısı gitmişti. Kaybolduktan sonra onlardan hiçbir iz kalmadı” dedi.

Onları yatılı okullara yerleştirdiklerini, hükümetin onları oraya gönderdiğini ve onlarla ilgileneceğini söylediler” dedi.

Sidik, çoğunlukla “çocuk kampları” dediği yerlere yerleştirilen öğrencilerini düşündüğünü söyledi.

“Yalancı olduğumu düşünüyor olmalılar – onlara ebeveynlerinin yakında döneceğini söyledim, ama yıllar geçti ve ebeveynleri hala geri dönmedi. Bunu düşünüyorum ve ağlıyorum” dedi.

Diasporadaki çocuklar

SUAR dışındaki Uygur çocukları da benzer psikolojik ıstırap ve diğer zorluklarla karşı karşıya.

Kazakistan’ın Almatı kentinde yaşayan bir Uygur olan Sadirdin, geçenlerde RFA ile karısının hapsedilmesinin çocukları üzerindeki etkisi hakkında konuştu. Sadirdin’in eşi Muyassar, pamuk ve üzüm yetiştiren Kızılsu Kırgız (Kezileisu Keerkezi) Özerk İli’nin başkenti olan yaklaşık 270.000 nüfuslu ilçe düzeyindeki Atuş (Atushi) kentinde pasaportunu yenilemek için 2016 yılında döndükten sonra kayboldu. güneybatı XUAR bölgesi.

Muyassar, yolculuğunun bir aydan fazla sürmeyeceğini varsaymıştı. Yaklaşık bir yıl önce bir kamptan serbest bırakıldı, ancak Kazakistan sınırındaki kocası ve çocuklarıyla hala bir araya gelemedi ve bu da aile için büyük acıya neden oldu.

“Kızım yaklaşık iki ay önce bir resim çizdi. Öğretmeni, ailemizin son beş yıldır ayrı olduğunu bilmiyordu. Öğretmen bana, ‘Kızın üzgün’ dedi. Okulda bir şey olup olmadığını sordum, bana çizimden bahsetti” dedi.

“[Kızıma] anlamını sordum ve bunun annesini [uzun zamandır] görmediğimiz için olduğunu söyledi. Annesini evin arkasında otururken çizdi ve yağmur yağıyordu. Annesi ayrıldığında daha anaokulundaydı… Çocuklar bununla nasıl başa çıkabilir?”

Devlet gözaltındayken maruz kaldığı işkence hakkında uluslararası medyaya ifade veren ilk eski kamp tutuklusu olan etnik Uygur Ömer Bekri, XUAR’a dönüş yolculuğunda gözaltına alınmasının ardından sekiz ay boyunca karısından ve çocuklarından ayrıldı. doğduğu yer, vatandaşlık aldığı Kazakistan’dan.

Bekri, yaklaşık dört yıl sonra nihayet 24 Şubat’ta ailesine kavuştu. Ayrılık ve korkunun daha önce sağlıklı ve uyumlu olan üç çocuğu üzerindeki etkileri hakkında RFA ile uzun uzun konuştu.

“Bu çocuklar şu an ne düşündüklerini bile ifade edemiyorlar… Türkiye’deki öğretmenlerinden biri çocukların donup kalacağını, konuşamayacaklarını, söylemek istediklerini yüksek sesle bile söyleyemediklerini söyledi, “dedi.

“İhtiyaç duydukları şeyin sevgi olduğunu hissedebiliyorum. Bu bir tür ruhsal açlık… Kampa girdiğim için onları terk eden benim. Onlara sevgimi veremedim. Terk edildiler, babaları olmadan yaşadılar, beni bir daha görüp göremeyeceklerini merak ettiler.”

Aile hayatının “sıfırdan yeniden başladığını” söyleyen Bekri, çocuklarının hala tutukluluğunun travmasıyla uğraştığını söyledi.

“Bu şeyler yetişkinlerde kalıyor, bu yüzden kesinlikle çocuklarla da kalıyorlar” dedi.

“Şu anda tüm zamanımı çocuklarıma veriyorum, onlarla konuşuyorum, onlarla oynuyorum, onları dışarı çıkarıyorum, babalarının her zaman onlarla oynamaya hazır olduğunu bilmelerini sağlıyorum. Bu onları büyütmenin, hayatın nasıl olduğunu göstermenin, nasıl yaşamaları gerektiğini, umudun ne olduğunu göstermenin bir yolu.”

‘Acı çok olacak’

Aksu’lu genç kızın videosu hakkında açıklamalarda bulunan Travma Bilgili Uygulamalar ve Dışavurumcu Sanatlar Terapi Enstitüsü’nün direktörü ve çocuk psikolojisi alanında 35 yılı aşkın deneyime sahip ABD merkezli uzman Cathy Malchiodi, Sadirdin’in kızının yaptığı ikiye bölünmüş bir aile çizimi üzerine, her ikisinin de korku ifadeleri içerdiğini kaydetti.

Malchiodi, “Daha önce soykırım olduğu durumlarda bile, insanların kimliklerini değiştirmek ve onlara geçmişi unutturmaya çalışmak için bu sistematik yeniden eğitim hiç olmadı” dedi.

“Bu çocuklar gerçekte ne olduğunu asla öğrenemeyecekler. Çok fazla acı, depresyon ve endişe olacak. Geçmeyecek ya da bir şeylerin eksik olduğunu hissediyorsunuz. Ve bir şeylerin yasını tutuyorsun ama hayatın boyunca neye üzüldüğünü bilmiyorsun” dedi.

“Bu birkaç nesil önce yaşanmış olsa da, biliyoruz ki diğer nesillere kadar o nesiller de travmayı taşıyor.”

Ebeveynlere bu çocukların yüz yüze kaldığı travmayı ve korkuyu azaltmanın nasıl mümkün olacağı sorulduğunda, Malchiodi sessizliği bozmanın ve çocukların deneyimlerini bir şifa yolu olarak ilişkilendirmelerine izin vermenin önemini vurguladı.

“Travmada bütün mesele bu, insanların bu hikayeleri ve çocukları var ve biz de onların hikayeleri anlatabilmeleri için yollar bulmalıyız” dedi.

https://www.rfa.org/english/news/uyghur/children-03222021190834.html?fbclid