23 Ekim 2019

Genel, Tüm Manşetler, Uygur Diyarı ve Yöreleri

KAMP MAĞDURU SAYRAGÜL : KADINLARA TECVÜZ,İŞKENCE VE TIBBI DENEYLER YAPILIYORDU

Doğu Türkistanlı bir Kazak Türkü olan Sayragül Savutbaykızı Doğu Türkistan’daki bir Çin Nazi Kampında öğretmen olarak çalışıyordu. Ancak.burada tutulan Kardeşlerine yapılan insanlık dışı baskı, zulüm, işkenceler ile soykırım uygulamalarına dayanamadı ve 2018’de sınırı kaçak yollardan geçerek Kazakistan’a sığında.Ancak,Çin’in baskısı bu ülkede aynen devam ediyordu. Kendisi aylarca hapsedildi. Yargılandı ve serbest kaldı.Ancak,sığınma talebi reddedildi. Bunun yanında Çin’in tazyiki ile kendisine yönetimce yapılan baskı ve tehditler artmaya başladı.Bunun üzerine İsviiçre’ye iltica etti .Halen bu ülkede yaşıyar. İsveç Doğu Türkistan Derneği’nde başından geçenleri yapılan bir toplantıda anlattı.

UYGUR HABER VE ARAŞTIRMA MERKEZİ (UYHAM)

Kampta Hapiste Tutulan Kadınlara Tecavüz, işkence ve Tıbbı Deneyler Yapılıyordu

Yirmi mahkum küçük bir odada yaşıyor. Kelepçeleniyor ve kafaları traş edilerek saçları kazınıyor. Her hareketleri tavandaki kameralar tarafından izleniyor. Odanın köşesindeki bir kova var ve O kavayı onlar tuvalet olarak kullanmak zorunda kalıyor. Günlük İşkence ve zulüm rutin olarak sabah 6’da başlıyor. Çince öğreniyorlar, propaganda şarkılarını ezberliyor ve icat edilmiş günahları itiraf ediyorlar. Gençlerden yaşlılara kadar yaşları değişiyor, her yaştan Uygur var. Yemekleri yetersiz: bulanık bir çorba ve bir dilim ekmek ile besleniyorlar.

İşkence – metal çiviler, tırnakları çekiliyor, elektrik ile vücudunun değişik yerlerine işkence yapılıyor. “siyah odada” gerçekleşiyor bunlar. Ceza herkes için sabit bir şekilde uygulanıyor. Mahkumlar hap alıp enjeksiyon yaptırmak zorunda kalıyor. Hastalık önleme için olduğunu iddia ediyorlar. Bunu personel onlara söylüyor, ancak gerçekte onlar tıbbi deneylerin insan kobaylarıdır. Çin’de insanlar kobay olarak kullanılıyor. Mahkumların çoğu bilinçsel gerilemeden ve unutkanlıktan muzdariptir. Kadınlar Çin’liler tarafından rutin tecavüze uğruyorlar.

Böyledir hayat Çin’in Nazi Kamplarında , Sayragul Sauytbay sağladığı nadir ifadesinde bildirildiği gibi (telaffuz: Say-ra-gul Saut-bay olduğu gibi “bye”), Nazi Kamplarından kaçmayı başaran bir öğretmen. İsveç’te sığınma hakkı verilmiş kendisine. Çok az sayıda mahkum kamplardan çıkmayı ve hikayelerini anlatmayı başardı. Sauytbay’ın ifadesi daha da olağanüstü, çünkü hapsedilmesi sırasında kampta öğretmenlik yapmak zorunda kaldı. Çin, kamplarını dünyaya eğitim programları ve mesleki eğitim alanları olarak pazarlamak istiyor; ancak Sauytbay, kamplarda gerçekte neler olup bittiğine dair güvenilir, ilk elden tanıklık sunan birkaç kişiden biri.

Sauytbay ile üç kez, bir kez İsveç Uygur birliği tarafından düzenlenen bir toplantıda ve iki kez, Stockholm’de gerçekleşen ve hep birlikte birkaç saat süren kişisel görüşmelerde Haaretz’e hikayesini anlatmayı kabul ettikten sonra tanıştım. Sauytbay sadece Kazakça konuştu ve bu yüzden tercüman aracılığıyla iletişim kurduk, ancak güvenilir bir şekilde konuştuğu açıktı. Konuştuğumuz zaman boyunca bestelendi, ama dehşeti anlattığının doruğunda gözlerinde iyice ağladı. Söylediklerinin çoğu, Batı’ya kaçan mahkumlar tarafından önceki tanıklıklarını destekledi. İsveç, iltica etti, çünkü ifadesinin ardından Çin’e iadesi, onu ölümcül tehlikeye atardı.

Mongolküre ilçesinde, Çin-Kazak sınırına yakın büyümüş bir Kazak kökenli Müslüman olan 43 yaşında. Yüz binlerce insan gibi, birçoğu azınlık etnik bir Türk grubu olan Uygurlar, Çin işgalinde ki, Çin’in kuzeybatısındaki Doğu Türkistan’daki her bir izolasyonist itme işaretini bastırmaya kurban gitti. Rejimin “Üç Kötülük” olarak nitelendirdiği şeye karşı mücadelesinin bir parçası olarak, son iki yılda o bölgede çok sayıda kamp kuruldu: terörizm, ayrılıkçılık ve aşırılıkçılık. Batı’nın tahminlerine göre, Pekin’deki baskı kampanyası sırasında eyalet sakinlerinin bir ila iki milyonu kamplarda hapsedildi.

Kafama takılan Kara Çuval

Genç bir kadın olarak Sauytbay tıbbi çalışmaları tamamladı ve bir hastanede çalıştı. Daha sonra eğitime döndü ve beş ana okulundan sorumlu devletin hizmetinde çalışıyordu. Yerleşik bir durumda olmasına rağmen, o ve kocası, yıllarca iki çocuğuyla Çin’den ayrılıp komşu Kazakistan’a gitmeyi planlamıştı. Ancak plan gecikmelerle karşı karşıya kaldı ve yetkililer 2014 yılında Sauytbay’ın aralarındaki memur pasaportlarını toplamaya başladı. İki yıl sonra, bütün nüfustan pasaportlara el koyulmadan hemen önce, kocası ülkeyi çocuklarla birlikte terkedebildi. Sauytbay çıkış vizesi aldığı anda onlara Kazakistan’da katılmayı umuyordu, ancak katılamadı.

Sauytbay anlatıyor; “2016’nın sonunda, polis gizlice geceleri insanları tutuklamaya başladı ” dedi. “Sosyal ve politik olarak belirsiz bir dönemdi. Her kamusal alanda kameralar belirdi; güvenlik güçleri varlıklarını arttırdı. İlk aşamada, bölgedeki tüm azınlık üyelerinden DNA örnekleri alınmış ve telefon SIM kartlarımız bizden alınmıştır. Bir gün kıdemli memurlar toplantısına davet edildik. Orada 180 kişi vardı, hastanelerde ve okullarda çalışanlar vardı. Bir belgeden okuyan polis memurları, bölgedeki durumu istikrara kavuşturmak için nüfus için eğitim merkezlerinin yakında açılacağını açıkladı. ”

Dengeleyici olarak Çin, Uygur azınlığı tarafından yürütülen uzun süreli bir ayrılıkçı mücadele olarak algıladıklarına değiniyordu. İlde, 1990’lı yılların ve 2000’li yılların başlarına kadar terör saldırıları gerçekleştirildi. 2014-2016 yılları arasında gerçekleşen bir dizi intihar saldırısının ardından Pekin, zorlu ve engelsiz bir politika başlattı.

“2017 Ocak ayında yurtdışında akrabası olan insanları almaya başladılar” diyor Sauytbay. “Geceleri evime geldiler, kafama siyah bir çuval koyup beni hapishaneye benzeyen bir yere getirdiler. Kocam ve çocuklarımın nerede olduğunu ve neden Kazakistan’a gittiklerini bilmek isteyen polis memurları tarafından sorguya çekildim. Soruşturma sonunda kocama eve gelmesini söylemem istendi ve sorgulama hakkında konuşmam yasaklandı. ”

Sauytbay, benzer durumlarda Çin’e geri dönen kişilerin derhal tutuklanıp kampa gönderildiğini duymuştu. Bunu akılda tutarak, serbest bırakıldıktan sonra kocası ve çocukları ile temaslarını kopardı. Zaman geçti ve aile geri dönmedi, ancak yetkililer izin vermedi. Gece sorgulamaları için defalarca alındı ve yalan yanlış çeşitli suçlarla suçlandı.

“Güçlü olmalıydım” diyor. “Her gün uyandığımda, hala hayatta olduğum için Tanrı’ya teşekkür ettim.”

Dönüm noktası 2017’nin sonlarında geldi: “Kasım 2017’de, bana şehir banliyölerinde bir adres bildirmem, verilen bir telefon numarasından bir mesaj bırakmam ve polisi beklemem emredildi.” Sauytbay geldikten sonra belirlenen yer ve mesajı bıraktı, üniformalı dört silahlı adam geldi, yine başını örtüp onu bir araca koydular. Bir saatlik bir yolculuktan sonra, kısa bir süre sonra öğrendiği yabancı bir yere geldi ve takip eden aylarda hapishaneye dönüşecek bir “yeniden eğitim” dedikleri Nazi Kampı olduğunu öğrendi. Çince öğretmek için oraya getirildiği söylendi ve derhal görevlerini ve kampın kurallarını ortaya koyan bir belgeyi imzalamaya zorlandı.

“İmzalamaktan çok korktum” diyor Sauytbay. “Orada görevimi yerine getirmezsem ya da kurallara uymazsam ölüm cezasını alacağımı söyledi. Belge, mahkumlarla konuşmanın yasak olduğunu, gülmenin yasak olduğunu, ağlamanın yasak olduğunu ve herhangi birinden gelen soruları cevaplamanın yasak olduğunu belirtti. İmza atmadım çünkü başka seçeneğim yoktu ve sonra bir üniforma aldım ve beton bir yatak ve ince bir plastik şilte ile küçük bir yatak odasına götürüldüm. Tavanda beş kamera vardı – her köşede biri diğeri ortada. ”

Diğer görevliler, öğretmenlik görevleriyle yükümlü olmayanlar daha sıkı koşullara dayandılar. “16 metrekare bir odada neredeyse 20 kişi vardı,” diyor. “Odalarında da kameralar vardı ve ayrıca koridorda. Her odada bir tuvalet için plastik bir kova vardı. Her mahkuma tuvaleti kullanmak için günde iki dakika verildi ve kova günde yalnızca bir kez boşaltıldı. Doldurulursa, ertesi güne kadar beklemek zorunda kaldı. Mahkumlar üniforma giydi ve başları traş edildi. Elleri ve ayakları, yazmak zorunda oldukları durumlar hariç, bütün gün zincirlendi. Uykularda bile zincirlendiler ve sağ taraflarında uyumak zorunda kaldılar – teslim olan herkes cezalandırıldı. ”

Sauytbay, Uygur veya Kazak konuşmacı olan mahkumlara Çin ve Komünist Parti propaganda şarkıları öğretmek zorunda kaldı. Gün boyunca onlarla birlikteydi. Günlük rutin sabah saat 6’da başladı Çince öğretimi, sıradan bir kahvaltının ardından gerçekleşti, ardından tekrarlama ve ezbere öğrenme. Propaganda şarkıları öğrenmek ve posterlerden sloganlar okumak için saatler vardı: “Çin’i seviyorum”, “Komünist Partiye teşekkür ederim”, “Ben Çinliyim” ve “Çin Cumhurbaşkanı“ Xi Jinping’i seviyorum ”.

Öğleden sonra ve akşam saatleri suç ve ahlaki suç itiraflarına ayrılmıştı. “16.00 ve 18.00 arasında öğrenciler günahlarını düşünmek zorunda kaldılar. Neredeyse her şey, dini uygulamaları gözlemlemek ve Çin dili veya kültürünü bilmemek, ahlaksız davranışa kadar günah sayılabilir. Yeterince şiddetli olan veya bir şey yapmayan günahları düşünmeyen mahkumlar cezalandırıldı. ”

Akşam yemeğinden sonra, günahlarıyla uğraşmaya devam edeceklerdi. “Öğrenciler yemek yemeyi bitirdiklerinde, elleri kaldırılmış olarak duvara dönük durmaları ve suçlarını tekrar düşünmeleri gerekiyordu. Saat 10: 00’da, günahlarını yazmak ve sayfalara sorumlulara vermek için iki saatleri vardı. Günlük rutin aslında gece yarısına kadar devam etti ve bazen mahkumlara gece nöbetçi görevi verildi. Diğerleri gece yarısından altıya kadar uyuyabilir. ”

Sauytbay kampta yaklaşık 2.500 mahkum olduğunu tahmin ediyor. Tanıştığı en yaşlı kişi 84 kişiydi; 13 yaşından küçük çocuk. “Hiç şehre gitmemiş okul çocukları ve işçiler, işadamları ve yazarlar, hemşireler ve doktorlar, sanatçılar ve basit köylüler vardı.”

Hangi kampta olduğunu biliyor musun?

Sauytbay: “Kampın nerede olduğu hakkında hiçbir fikrim yok. Orada bulunduğum süre boyunca, bir kez bile araziyi terk etmeme izin verilmedi. Bence yeni bir binaydı, çünkü çok fazla betonarme betona sahipti. Odalar soğuktu. Başkalarıyla bağlantı kurmak yasaktı. Kadınlar ve erkekler yaşam alanlarında ayrıldı, ancak gün boyunca birlikte çalıştılar. Her durumda, her yerde her şeyi denetleyen polis vardı. ”

Ne yedin?

“Günde üç öğün yemek vardı. Tüm öğünlerde sulu pirinç çorbası veya sebze çorbası ve küçük bir dilim Çin ekmeği vardı. Cumaa günleri et ikram edildi ama domuz eti. Mahkumlar, dinsel olarak dikkatli olsalar ve domuz eti yemeseler bile, onu yemeye zorlandılar. Reddetme ceza getirdi. Gıda kötüydü, uyku için yeterli saat yoktu ve hijyen iğrençti. Sonuçta mahkumların ruhu olmayan bedenlere dönüştüğü ortaya çıktı. ”

Günahlar ve kürtajlar

Kampın komutanları, işkence için bir oda ayırdılar, Sauytbay, mahkumların “kara oda” olarak adlandırdıklarını, çünkü açıkça konuşmasının yasak olduğunu söyledi. “Orada her türlü işkence vardı. Bazı mahkumlar duvara asıldı ve elektrikli trunchlarla dövüldü.Bir çivi sandalyesine oturmak için mahkumlar vardı.İnsanların o odadan kanla kaplı döndüklerini gördüm. Bazıları tırnaksız geri döndü. ”

Neden insanlar işkence gördü?

“Her şey için mahkumları cezalandırırlardı. Kurallara uymayan herkes cezalandırıldı. Çince bilmeyenler ya da şarkıları söyleyemeyenler de cezalandırıldı. ” Ve bunun gibi günlük şeyler işkence ile cezalandırıldı?

“Sana bir örnek vereceğim. Kampta tutuklanmadan önce çoban olan yaşlı bir kadın vardı. Kampa alındı çünkü yurtdışından birileriyle telefonla konuşmakla suçlandı. Bu sadece bir telefonu olmayan bir kadınıydı, nasıl kullanılacağını bile bilmiyordu. Günah sayfasında, mahkumlar doldurmak zorunda kaldılar, yapmakla suçlanan aramanın hiç gerçekleşmediğini yazdı. Cevap olarak hemen cezalandırıldı. Döndüğünde onu gördüm. Kanla kaplıydı, tırnakları yoktu ve derisi cilalandı. ”

Bir keresinde, Sauytbay kendisi cezalandırıldı. “Bir gece kampa yaklaşık 70 yeni mahkum getirildi” diye hatırlıyor. “Bunlardan biri, ayakkabılarını almak için vakti bile olmayan yaşlı bir Kazak kadınıydı. Beni Kazak olarak gördü ve yardımımı istedi. Onu oradan çıkarmam için bana yalvardı ve beni kucakladı. Onun kucağına karşılık vermedim, ama yine de cezalandırıldım. İki gün boyunca dövüldüm ve yiyeceklerden mahrum edildim. ”

Sauytbay, mahkumlar üzerinde gerekçesiz olarak yürütülen tıbbi prosedürlere tanık olduğunu söyledi. Kampta sistematik olarak gerçekleştirilen insan deneylerinin bir parçası olarak yapıldığını düşünüyor. “Mahkumlara hap veya enjeksiyon verilecek. Hastalıkları önlemek olduğu söylendi, ancak hemşireler gizlice bana hapların tehlikeli olduğunu ve onları almamam gerektiğini söylediler. ”

O Hapları alanlara ne oldu?

“Hapların farklı etkileri vardı. Bazı mahkumlar bilinçsel olarak zayıfladı. Kadınlar adet dönemlerini almayı bıraktılar ve erkekler kısırlaştı. ”(En azından geniş çapta dolaşan bir söylentiydi.)

Öte yandan, mahkumlar gerçekten hasta olduklarında, ihtiyaç duydukları tıbbi bakımı alamadılar. Sauytbay, tutuklanmasından önce hemşire olan şeker hastası bir genç kadını hatırlıyor. “Diyabeti giderek daha akut oldu. Artık ayakta durabilecek kadar güçlü değildi. Yemek bile yiyemedi. O kadın herhangi bir yardım veya tedavi alamadı. Tutuklanmadan önce beyin ameliyatı geçirmiş başka bir kadın vardı. Hapları için reçetesi olmasına rağmen, onları almasına izin verilmedi. ”

“Her gün polisler güzel kızları yanlarında götürdü”

Kamptaki kadınların kaderi çok sertti, Sauytbay şunları söylüyor: “Her gün polisler güzel kızları yanlarında götürdü ve bütün gece odalara geri dönmediler. Polisin sınırsız gücü ve yetkisi vardı. İstediklerini alabilirlerdi. Ayrıca toplu tecavüz vakaları vardı. Öğrettiğim derslerden birinde kurbanlardan biri dersin başlamasından yarım saat sonra girdi. Polis oturmasını emretti, ancak bunu yapamadı, bu yüzden ceza almak için onu siyah odaya götürdüler. ”

Herkesin önünde bir çok defa birbiri ardına tecavüz ettiler o kıza !!!

Gözyaşları, kamptaki en korkunç hikayesini anlattığı zaman Sauytbay’ın suratını aşağı akıtıyor. “Bir gün, polis bize yeniden eğitimimizin başarılı olup olmadığını, düzgün gelişip gelişemediğimizi görmek için kontrol edeceklerini söyledi. Dışarıda 200 mahkuma, kadınlara ve erkeklere götürdüler ve kadınlardan birine günahlarını itiraf etmelerini söylediler. Önümüzde durdu ve kötü bir insan olduğunu ilan etti, ama şimdi Çince öğrendiğini daha iyi bir insan olduğunu öğrendi. Konuşması bittiğinde, polisler perişan etmelerini emretti ve herkesin önünde birbiri ardına tecavüz etti. Ona tecavüz ederken, nasıl tepki verdiğimizi görmek için kontrol ettiler. Başını çeviren ya da gözlerini kapatan, öfkeli ya da şok olmuş kişiler ellerinden alındı ve onları bir daha hiç görmedik. Berbattı. Çaresizlik duygusunu asla unutmayacağım, ona yardım edememek. Bundan sonra, geceleri uyumak benim için zordu. ”

Çin kamplarında gözaltına alınan diğer kişilerin ifadeleri Sauytbay’ın hesabına benzer: başın üstüne siyah bir çuvalla kaçırma, zincirleme yaşamı ve bilişsel düşüşe ve kısırlığa neden olan ilaçlar. Sauytbay’ın cinsel saldırı hesapları, yakın zamanda The Washington Post ve The Independent tarafından Londra’da yayınlanan Doğu Türkistan’daki kamptaki diğer eski mahkumların hesaplarından önemli ölçüde güçlendirildi . Bir dizi kadın tecavüze uğradığını, bazılarının zorla kürtaj yaptırdığını ve doğum kontrol cihazlarının zorla sokulduğunu belirtti.

Dört yıl boyunca kamplarda tutulan ve şimdi Türkiye’de yaşayan 30 yaşındaki Uygurlu bir kadın olan Ruqiye Perhat, her iki hamileliğin de zorla durdurulmasıyla, bir kaç kez gardiyanlar tarafından tecavüze uğradığı ve iki kez hamile kaldığı ile ilgili. “35 yaşın altındaki herhangi bir kadın veya erkek tecavüze uğradı ve cinsel tacize uğradı” dedi.

Bir buçuk yıl boyunca kamplara hapsedilen 40 yaşındaki bir kadın olan Gulzira Auelkhan, Post’a gardiyanların girip “istediklerinin başlarına çanta koyacağını” söyledi. Bir Kazak gardiyanı, bir mektubu kaçırmayı başardı. Doğu Türkistan kampındaki tecavüzlerin nerede gerçekleştiğiyle ilgili olduğunu söyledi: “Mutfakta biri atıştırmalık ve likör, diğeri“ şeyleri yapmak için ”olmak üzere iki masa var.”

Çin’e New York Times Dergisi ve diğerleri için Çin’de yazan Gazeteci Ben Mauk, Doğu Türkistan’daki kampları araştırdı ve The Believer dergisinde eski mahkumların hesaplarını içeren bir haber yayınladı . Birincisi, sekiz ay boyunca bir kampta tutulan 32 yaşındaki Zharkynbek Otan. Otan, “Kampta kıyafetlerimizi ellerinden aldılar” dedi. “Bize bir kamp üniforması verdiler ve bizi grip ve AIDS’e karşı korumak için yaptıklarını söylediler. Doğru mu bilmiyorum ama birkaç günlüğüne acı veriyor. ”

Otan, o zamandan beri iktidarsız olduğunu ve hafızayı ertelediğini belirtti. İçinde bulunduğu kampı bir çitle çevrili dev bir bina olarak tanımladı; burada faaliyetler her köşeye asılan kameralarla izlendi: “Herhangi bir şey için cezalandırılabilirsin: çok yavaş yemek için, tuvalete çok uzun süre dayandığı için. Bizi döverlerdi. Bize bağırırlardı. Bu yüzden hep başımızı aşağıda tuttuk. ”

Dört ay boyunca bir kampta hapse atılan otuz dokuz yaşındaki Orynbek Koksebek, Mauk’a “Beni binanın dışındaki bahçeye götürdüler. Aralık ve soğuktu. Bahçede bir delik vardı. Bir erkekten daha uzun boyluydu. Eğer anlamıyorsan, dediler ki, anlamanı sağlayacağız. Sonra beni deliğe soktular. Bir kova soğuk su getirdiler ve üzerime döktüler. Ellerimi kelepçelediler…… bilincini kaybettim. ”Koksebek ayrıca, günde iki kez yapılan tutuklama çağrılarının, kafalarının traşlı olduğu,“ hayvanlarınızı meralarınızda sayma biçiminiz ”olarak sayıldığını söyledi.

31 yaşındaki bir kadın olan Shakhidyam Memanova, Çin’in Doğu Türkistan’daki korku ve terör rejimini şöyle tanımladı: “Her köşede arabaları durduruyorlardı, telefonlarımızı kontrol ediyorlardı, içeriye giren insan sayısını saymak için evimize geliyorlardı. Türk film yıldızlarının fotoğraflarında telefonlarında, yeni annelerin bebeklerinden ayrılmasında ve köleler gibi fabrikalarda çalışmaya zorlanmaları nedeniyle tutuklandı. ”Daha sonra ifadesinde, çocukların okulda ebeveynlerinin dua edip etmediği ve orada bulundukları hakkında sorgulandıklarını ekledi. baş örtülerinde yasaklar vardı ve Kur’an’a sahipti.

Gizlilik perdesi

Çin’in işgali altındaki Doğu Türkistan çok büyük. Fransa, İspanya ve Almanya’dan daha büyük bir alana yayılan 20 milyondan fazla kişiye ev sahipliği yapıyor. Nüfusun yaklaşık yüzde 40’ı Çin’in etnik çoğunluğu olan Han Çin’dir, ancak Doğu Türkistan’daki çoğunluk çoğunlukla Türk Müslüman grupları olan etnik azınlıklardır. Bunların en büyüğü bölge nüfusunun yaklaşık yarısını oluşturan Uygurlar; diğer etnik gruplar Kazaklar, Kırgızlar ve diğerleridir.

Doğu Türkistan, 1949’da Çin Halk Cumhuriyeti’nin bir parçası oldu ve özerk bir statü kazandı. Son yıllarda, bölge dramatik sosyal, politik ve ekonomik değişiklikler yaşadı. Eskiden geleneksel bir tarım alanı olan Doğu Türkistan, minerallerin, petrolün ve doğal gazın üretilmesiyle ve sanayinin önemli bir parçası olan Kemer ve Yol Girişiminin önemli bir merkezi olması nedeniyle hızlı bir sanayileşme ve ekonomik büyüme geçiriyor. “1950’lerden bu yana, Çin hükümeti ~~Sincan~~’a yoğun yatırım yaptı” diyor Cornell Üniversitesi’nden Çin’deki etnik azınlıklar konusunda uzmanlaşmış bir antropolog olan Magnus Fiskesjö.

“Bu yatırımın büyük bir kısmı, merkezi hükümet tarafından alınan çeşitli ekonomik ve politik önlemlerle birlikte yerel halk arasında kızgınlık yaratan Bingazi (~~Sincan~~ Üretim ve İnşaat Kolordusu’nun kısaltması) adlı bir devlet askeri teşkilatı tarafından yönetiliyor. Otoriteler Han Çinlileri kitlelerini Doğu Türkistan’a taşıdıkları için ayrımcılığa uğradılar ve kendi topraklarında azınlık haline geliyorlardı ”diye açıklıyor. “Azınlık halkları ve Han Çinlileri arasındaki gerilim, yalnızca dini duyguların veya belirli bir ekonomik girişimin sonucu değil. Yerli nüfusun faydalanmadığı çok çeşitli Çin politikalarından kaynaklanmaktadır. Gerginlikler bir çok kez kaynama noktasına geldi ve bazı durumlarda organize şiddet ve terör saldırıları nedeniyle kötüleşti. ”

Doğu Türkistan’daki azınlıkların büyük çoğunluğu şiddete karşıdır, ancak radikal Uygurlar zaman zaman tonunu belirleyebilmiştir. Fiskesjö, “Çin hükümeti, ~~Sincan~~’ın tüm nüfusunu terörist olarak boyamak ve nüfusun kültürel kimliğini silme kampanyası başlatmak için bu çatışmaları ve terör saldırılarını kullandı. Çinliler, hem halktan hem de özel arenadan azınlık kültürlerini siliyor. Etnik kimlikleri suçluyorlar, İslam ve azınlık dillerinin izlerini siliyorlar, şarkıcıları, şairleri, yazarları ve halk figürlerini tutuklıyorlar. Azınlık etnik grupların yaklaşık yüzde 10’unu günümüz gulagslarında tutuyorlar. ”

Fiskesjö’ye göre, Çin ilk başta bu iddiaları reddetti, ancak fotoğraf ve belgeler Batı’ya sızdığında ve uydu görüntüleri bölgenin her yerinde kamp kurulduğunu gösterdiğinde – Pekin hikayesini gözden geçirdi. Yetkililer şimdi mesleki yeniden eğitim merkezleri aracılığıyla radikalizm ve yoksullukla mücadeleye yönelik yasal bir kampanya olduğunu kabul ediyorlar.

Hayfa Üniversitesi Asya Araştırmaları Bölümü’nden Nimrod Baranovitch, “Çin, bunların mesleki eğitim kampları olduğunu ve mahkesmların zorla orada bulunmadıklarını iddia ediyor” diyor. “Kamplarda hapsedilen ve mesleki yeniden eğitime ihtiyaç duymayan yüzlerce insanı doğrudan ve dolaylı olarak tanıyorum. Aydınlar, profesörler, doktorlar ve yazarlar ortadan kayboldu. Bunlardan biri, bizimle Hayfa’da olan doktora sonrası öğrencisi olan Ablet Abdurishit Berqi. Umarım hala hayattadır. ”

Baranovitch, Müslüman ülkelerin Çin baskısını görmezden geldiklerini dikkat çekti. “Birkaç ülke için, Uygurlar Türk kökenli olduğu için sadece dindarlardan değil, etnik yakınlıktan da bahsediyoruz. Mesele şu ki, birçok Müslüman devlet İpek Yolu [Kemer ve Yol Girişimi] projesinde yer alıyor. Benim düşünceme göre, ekonomik mantığı her zaman açık olmayan bu projenin tanıtımının nedenlerinden biri Uygur sorununun ortadan kaldırılmasını kolaylaştırmaktır. Yatırımlar ve gelecekteki büyük yatırımların vaadi ile Çin, birçok Müslüman ülkenin sessizliğini satın aldı. ”

Nitekim geçen Temmuz ayında, 22 ülkenin büyükelçilerinden Birleşmiş Milletler İnsan Hakları Konseyi’ne Doğu Türkistan ile ilgili acil bir mektup, Suudi Arabistan, Suriye, Kuveyt ve Bahreyn de dahil olmak üzere diğer 37 ülkenin temsilcilerinden Çin’e destek mektubu ile cevaplandı.

Doğu Türkistan’daki olaylar hakkında dünyanın sessiz kalmasını kolaylaştıran faktörlerden biri, Çin’in, gözetim ve casusluk, internet ve sosyal ağ sansürü, seyahat kısıtlamaları ve gizlilik perdesi arkasındaki bu devasa bölgeyi etkin bir şekilde kapatmasıdır. Sakinlerin akrabaları ve yurtdışındaki diğerleriyle iletişimini yasaklar, aynı zamanda geniş çapta polislik, gözetim ve kontrol. Fiskesjö’ye göre, bu çabalar, BM’nin 1948’deki terim tanımına göre – önlemler geniş çapta cinayet eylemleri içermese bile gerçek bir soykırıma yol açıyor.

“Toplama kamplarına giren ve Çin yetimhanelerine konan çocuklar ebeveynlerinden alınıyor” diyor. “Kamplardaki kadınlar, kendilerini kısır yapan, Çinlilerin özel evlere girip yerel kültürü yok eden aşıları alıyor ve yaygın toplu ceza var.”

İhanet suçlaması

Sayragul Sauytbay’ın öyküsü, Mart 2018’de, önceden duyuru yapmadan, serbest bırakıldığı konusunda bilgilendirildiği şaşırtıcı bir dönüş yaptı. Yine başı siyah bir çuvalla kaplıydı, yine bir araca yerleştirilmişti, ama bu sefer eve götürüldü. İlk başta emirler açıktı: Eski bulunduğu Aksu bölgesindeki beş ana okulunun müdürü olarak eski pozisyonuna devam edecekti ve yaşadıklarından bahsetmemesi gerektiğini söyledi. Ancak işe geri döndüğü üçüncü gününde, kovuldu ve tekrar sorguya çekildi. İhanet etmek ve yurtdışındaki insanlarla bağları korumakla suçlandı. Onun gibi insanların cezalandırılmasının yeniden eğitim olduğu söylendi, ancak bu sefer kampta düzenli bir mahkum olacak ve orada bir ila üç yıl boyunca kalacaktı.

“Kampa gönderilmeden önce halefi halatları göstermek için eve dönmem gerektiği söylendi” diyor. “Bu aşamada çocuklarımı iki buçuk yıldır görmedim ve onları çok özledim. Zaten bir kampta bulundum, bunun ne anlama geldiğini biliyordum. Orada öleceğimi biliyordum ve bunu kabul edemezdim. Ben masumum. Kötü bir şey yapmadım. 20 yıl devlet için çalıştım. Neden cezalandırılmalıyım? Neden orada ölmeliyim? ”

Sauytbay kampa geri dönmeyeceğine karar verdi. “Kendi kendime, eğer ölmek için çoktan kaderim varsa, en azından kaçmaya çalışacağımı söyledim. Çocuklarımı görebilme şansım olduğu için risk almak benim zamanıma değdi. Dairemin dışına polis yerleştirildi ve pasaportum yoktu, ama denedim bile. Bir pencereden dışarı çıktım ve komşuların evine kaçtım. Oradan Kazakistan sınırına taksiyle geldim ve gizlice sızmayı başardım. Kazakistan’da ailemi buldum. Benim hayalim gerçekleşti. Daha büyük bir hediye alamazdım. ”

Fakat hikaye burada bitmedi: Ailesiyle olan duygusal bir araya gelmesinden hemen sonra Kazakistan’ın gizli servisi tarafından tutuklandı ve sınırı yasadışı olarak geçtiği için dokuz ay hapsedildi. Üç kez iltica talebinde bulundu ve üç kez reddedildi; Çin’e iade edilme tehlikesiyle karşı karşıya kaldı. Ancak akrabalar birçok medya kuruluşuyla temas kurduktan sonra, uluslararası unsurlar müdahale etti ve sonunda İsveç’te sığınma hakkı verildi.

“Kampı asla unutmayacağım” diyor Sauytbay. “Mahkumların gözlerini unutamıyorum, benden onlar için bir şeyler yapmamı bekliyorlar. Onlar masum. Hikâyelerini anlatmalıyım, içinde bulundukları karanlığı, acılarını hakkında. Dünyanın bir çözüm bulması gerekiyor, böylece halkım huzur içinde yaşayabilir. Demokratik hükümetler, Çin’in ~~Sincan~~’da yaptıklarını yapmasını engellemek için ellerinden geleni yapmalı. ”

Sayragul Sauytbay’ın tecrübesine ilişkin tanımına cevap vermesi istenen İsveç’teki Çin Büyükelçiliği, Haaretz’e, hesabının “Çin’e yönelik toplam yalanlar ve kötü niyetli smear saldırıları” olduğunu yazdığını söyledi. Sauytbay, “hiçbir zaman hiçbir mesleki eğitim ve öğretim merkezinde çalışmadı” dedi. Sincan ve Çin’den ayrılmadan önce hiçbir zaman gözaltına alınmadığını ”söyledi. Ayrıca, “Sayragul Sauytbay’ın, yaklaşık 400.000 RMB’lik (yaklaşık 46.000 $) ödenmemiş borçları olan Çin’de kredi dolandırıcılığından şüpheleniliyor.

Son yıllarda Doğu Türkistan’da büyükelçilik, “Çin etnik ayrılıkçılık, dini aşırılıkçılık ve şiddet içeren terör tehdidinde bulundu. Mesleki eğitim ve öğretim merkezleri, ‘cezaevi kampı’ olmayan aşırılıkçılığın ortadan kaldırılmasına yönelik yasaya uygun olarak kurulmuştur. ”“ Merkezlerin bir sonucu olarak, Çin’e göre “~~Xinjiang~~’da daha fazla terörist olayı yaşanmadı. üç yıldan fazla. ~~Sincan’~~daki mesleki eğitim ve öğretim çalışmaları, ~~Sincan~~’daki tüm etnik grupların desteğini ve dünyadaki birçok ülkenin olumlu yorumlarını kazandı. ”

Kaynak :http://habernida.com/kamplarda-tecavuz-iskence-ve-insanlar-uzerinde-deneyler-yapiliyor/?fbclid=